دنیای اقتصاد: در ادامه سلسله تجلیل‌ها از فدراسیون کشتی به دلیل قهرمانی در مسابقات آزاد و فرنگی جهان، این بار علیرضا دبیر و برخی دیگر از اعضای فدراسیون در مجلس شورای اسلامی حاضر شدند و از سوی محمد باقر قالیباف و همکارانش مورد تقدیر قرار گرفتند.
در بخشی از این جلسه هم دبیر به عنوان رئیس فدراسیون سخنانی ایراد کرد که در یک بخش قابل‌توجه از آن آمده است: «ما از خوشحالی مردم خوشحال هستیم و خطاب به مسوولان می‌گوییم اگر به دنبال توسعه منطقه‌ای، ملی و کاهش آسیب‌های اجتماعی هستید از ورزش حمایت کنید. اگر تیم ملی کشتی برنده شود مردم خوشحال‌تر می‌شوند یا برجام امضا شود؟»
به این ترتیب آقای دبیر که گویا توانمندی زیادی هم در گرفتن بودجه و امکانات حداکثری برای حوزه‌اش دارد، در راستای توجیه نمایندگان برای کمک بیشتر، قهرمانی کشتی را حتی از توافقی در سطح برجام هم مهم‌تر دانسته! شاید چنین اظهارنظری از یک ورزشکار یا هوادار معمولی قابل تحمل بود، اما اینکه رئیس فدراسیون، با تحصیلات عالی و حتی سابقه مفصل کار سیاسی از جمله حضور در شورای شهر واقعا عقیده داشته باشد قهرمانی یک تیم ورزشی از توافق سیاسی و اقتصادی جامع در سطح بین‌المللی مهم‌تر است، خیلی جای بحث دارد!
البته که نقش قهرمانی در افزایش نشاط اجتماعی و احیای غرور ملی، جدی و پررنگ است. طبیعتا مردم خوشحال می‌شوند از این که ورزشکاران ایرانی در رشته‌های مختلف مدال بگیرند و در میادین بین‌المللی موفق باشند. صد البته اگر حجم بهره‌برداری‌های سیاسی از این موفقیت‌ها کاهش بیابد و آقایان اجازه بدهند ورزشکاران ما در استقلال نسبی به کار خود بپردازند، شادی مردم از موفقیت آنها بیشتر هم خواهد شد. با این حال حتی بزرگ‌ترین موفقیت‌ها از این دست هم در درازمدت نمی‌تواند جای برنامه‌های دقیق و موفق اقتصادی را بگیرد. یک طرف حس خوب و سرزندگی ناشی از بالا رفتن نام کشور است و طرف دیگر نان سر سفره مردم. آیا واقعا شما فکر می‌کنید مردم گرسنه و گرفتار، قهرمانی کشتی یا فوتبال را به حل مشکل معیشت خود ترجیح می‌دهند؟ بسیار بعید است!
این که در وانفسای اقتصادی فعلی در مجلس قانونگذار صحبت از رجحان موفقیت یک تیم ورزشی نسبت به سندی در قواره‌های برجام به میان بیاید، آدرس غلط دادن است. توفیقات ورزشی یا مواردی از این دست، در جامعه فقیر و بیمار صرفا جنبه مسکن‌های موقت را خواهد داشت. در همین مسابقات جهانی کشتی، خیلی از مردم پای تلویزیون نشستند و برای پیروزی هموطنان خود هورا کشیدند، اما امروز شاید ۹۰ درصد آنها اسم برخی مدال‌آوران را هم از یاد برده باشند. حتی در فاصله دو روز بعد از مسابقات و با وجود تبلیغات شدید تلویزیون، نیمی از سالن ورزشگاه آزادی هم برای استقبال از کشتی‌گیران پر نشد. مردم چند دقیقه بعد از این بازی‌ها به سرعت به روند زندگی عادی خود برمی‌گردند و آنجا با قیمت‌های کمرشکن ارز و طلا یا تورم وحشتناک مواد غذایی مواجه می‌شوند. این زندگی واقعی است؛ شوخی ندارد.
برخی مدافعان وضع موجود برای آن که زرق و برق کنونی فوتبال عربستان و موفقیت باشگاه‌های این تیم را زیر سوال ببرند، مدام به نتایج ضعیف این کشور در مسابقات المپیک اشاره می‌کنند. طبیعتا اینجا ما مفتخریم که ورزشکاران عزیزمان موفق‌تر هستند، اما به نظرتان چند درصد از شهروندان سعودی حاضر می‌شوند درآمد سرانه چند برابری‌شان را با مدال‌های المپیکی ایران عوض کنند؟ بنابراین هر مساله به جای خود نیکوست و در کنار کوشش برای رشد ورزش قهرمانی که حتی باید بیشتر هم بشود، گره‌گشایی از نان شب و معیشت مردم ضروری‌ترین مساله به نظر می‌رسد.
