به گزارش همشهری آنلاین، واقعیتی درباره پیوند مستقیم شبکه‌های نظامی و اطلاعاتی وابسته به شاه با ساختار تروریستی منافقین، پیوندی که از دهه ۶۰ تا امروز در قالب پروژه‌ای سازمان‌یافته علیه انقلاب تداوم یافته است.
اسناد و شهادت‌های تاریخی نشان می‌دهد بخشی از افسران و فرماندهان وابسته به رژیم پهلوی پس از پیروزی انقلاب اسلامی، به‌جای بازگشت به صف مردم، به سازمان منافقین پیوستند و در طراحی و اجرای عملیات‌های تروریستی این گروهک نقش مؤثر ایفا کردند. این موضوع، یکی از ابعاد کمتر گفته‌شده پیوند میان ضدانقلاب، سلطنت‌طلبان و گروهک منافقین است که در طول دهه‌های گذشته تلاش شده از افکار عمومی پنهان بماند.در بخشی از اسناد دادگاه رسیدگی به جنایات سازمان منافقین، به اظهارات محمود عطایی، از فرماندهان نظامی این گروهک اشاره می‌شود که به روشنی پرده از ماهیت واقعی ارتش موسوم به «آزادی‌بخش» برمی‌دارد. عطایی اذعان کرده که «در ارتش آزادی‌بخش استعدادهای نظامی فراوانی وجود دارد و اکثر افسرانی که مسئول اداره آن هستند، از زمان شاه در امور نظامی دست‌اندرکار بوده‌اند». عطایی همچنین تصریح کرده که «تعداد زیادی از افسران بعد از سال ۵۷ وارد سازمان شده‌اند».
بر اساس مستندات ارائه شده، این افسران سابق، تجربه‌های نظامی خود را در اختیار سازمان منافقین قرار دادند تا با آموزش نیروهای تروریستی، ظرفیت عملیاتی این گروهک را افزایش دهند. در بسیاری از عملیات‌ها از جمله «فروغ جاویدان»، ردپای فرماندهان سابق ارتش پهلوی به وضوح دیده می‌شود؛ عملیاتی که با هدایت مستقیم صدام حسین و پشتیبانی اطلاعاتی سازمان‌های غربی، به یکی از خونین‌ترین حوادث تاریخ معاصر ایران بدل شد.نکته مهم در این میان، اذعان صریح برخی اعضای سابق سازمان منافقین است که از رابطه مستمر و مؤثر مسعود رجوی با ساواک و بقایای شبکه‌های امنیتی رژیم شاه سخن گفته‌اند. وکیل شکات در دادگاه در این‌باره تأکید کرده است: «این اسناد نشان می‌دهد که رجوی نه‌تنها در دوران پس از انقلاب، بلکه از پیش از پیروزی انقلاب نیز با دستگاه‌های امنیتی شاه در ارتباط بوده است. امروز هم، تفاوتی میان رجوی، ساواک و تروریست‌هایی که به جان مردم افتادند، وجود ندارد.»این اسناد، علاوه بر جنبه تاریخی، از منظر سیاسی نیز اهمیت دارد؛ چرا که چهره واقعی سازمان منافقین را به‌عنوان بازوی مزدور نظام سلطنتی و بیگانگان آشکار می‌سازد. گروهکی که روزگاری خود را «انقلابی» می‌نامید، در عمل به پناهگاه افسران فراری شاه و ابزار عملیات روانی و نظامی دشمنان ملت ایران تبدیل شد.
