۱۴ مهرماه، روز پایتخت شدن تهران است؛ شهری که نه فقط پایتخت، بلکه فرهنگ ایران را در خود نگاهبانی و پاسداری می‌کند.
سابقه تاریخی زیست در این سرزمین و انتخاب پایتخت (شکل‌گیری شهرها) همواره بر مبنای «راه» بود. استمرار و ابقای تهران به عنوان پایتخت نیز به این علت بوده که محل تقاطع شرق به غرب و شمال به جنوب کشور (و کشورهای منطقه) بوده است. همچنین این انتخاب درست بر مبنای سنت‌ها و الگوهای آزموده شده زیست در این سرزمین بوده است و تصمیمی بدون خرد، در دوره‌ی قاجار نبوده و سایر پایتخت‌های ایران نیز بر مبنای همین محور راه در یک نوار تغییر کرده‌اند؛ از مشهد و تبریز تا قزوین، اصفهان و فارس.
تهران تنها پایتخت سیاسی نبوده و در سایر وجوه نیز به عنوان قطب اقتصادی، فرهنگی و … نیز مطرح است و استعدادهای برتر هر حوزه در مسیر به تهران قرار گرفته‌اند.
تهران در بستری طبیعی استثنایی واقع شده است، به عنوان مثال ۱۳۰۰ رشته قنات موجود در تهران، نهان این شهر را به رودخانه‌ای عظیم تبدیل کرده که توانسته روزانه میلیون‌ها انسان را در خود جای دهد و کمتر شهری این ویژگی بالقوه را در ایران داراست.
در این شهر، هنر و صنعت و دانش به هم می‌رسند، گویش‌ها در هم می‌آمیزند، و رنگ‌های متفاوت ایران، تصویر واحدی از هویت ملی می‌سازند. اینجا جایی است که از هر شهر و دیار، نماینده‌ای حضور دارد؛ از بازار آن تا دانشگاهش و از کاخ گلستان تا خیابان ولی‌عصرش.
تهران در حقیقت “ایران” است و راز ماندگاری تهران در همین است.
امروز که از «تهران» سخن می‌گوییم، باید فراتر از احوالات حالیه آن، به خاطره‌ی تاریخی و فرهنگی آن بیندیشیم و داستانش را مرور کنیم تا در مدیریت و توسعه آن تصمیمات مبتنی بر زمینه فرهنگی اتخاذ شود.
۱۴ مهر، روز پایتخت شدن تهران مبارک
