ضابطیان در گفت‌وگو با خبرآنلاین درباره این برنامه می‌گوید این مجموعه تلاشی برای ثبت تاریخ شفاهی سانسور در فرهنگ و هنر است؛ برنامه‌ای که نه داعیه افشاگری دارد و نه قصد عبرت‌آموزی، بلکه در فضایی همراه با طنز و روایت، خاطرات تلخ و گاه خنده‌دار هنرمندان از محدودیت‌ها را مرور می‌کند.
این مجری و برنامه‌ساز توضیح می‌دهد: همان‌طور که در شعار برنامه آمده است، ما از «نگفتن‌ها، ننوشتن‌ها، نساختن‌ها و نسرودن‌ها» می‌گوییم و به نوعی خاطرات محدودیت‌ها برای هنرمندان را مرور می‌کنیم. بیشتر هنرمندان در خاطرات خود با جنبه‌های مختلف سانسور درگیر بوده‌اند که بخش عمده آن جنبه قانونی و شرعی نداشت و ناشی از اعمال سلیقه بود. گاهی پدیده‌ای که خط قرمز محسوب می‌شد، چند سال بعد آنقدر عادی بود که اصلا توجه کسی را جلب نمی‌کرد و اگر کسی از سابقه این پدیده می‌گفت، باعث تعجب بود.
ضابطیان یادآور می‌شود: تجربه‌های پیشین و گذشت زمان هم ثابت کرده که این سانسورها هیچ سودی برای کشور نداشته و زیان‌بار بوده است؛ یعنی اگر آن حذف و تعدیل رقم نمی‌خورد، هیچ ضربه‌ای به فرهنگ، اخلاق، دین و حکومت وارد نمی‌شد؛ در این بین، فقط آدم‌هایی کاسه داغ‌تر از آش بودند و روی مسائلی انگشت می‌گذاشتند که هیچ مبنای قانونی، شرعی و منطقی نداشت و فقط با هزینه‌سازی، خلاقیت هنرمندان را قربانی می‌کردند. هنرمندی که باید تمام وقت، ذهنیت و خلاقیتش را برای خلق یک اثر جذاب می‌گذاشت، درگیر جزئیات و برداشت‌هایی می‌شد که اصلا به آنها فکر نکرده بود. حالا بخش عمده این خاطرات در برنامه «ساطور» روایت خواهد شد.
او می‌افزاید: همان‌طور که در این چند قسمت هم دیدید گاهی این روایت‌ها خنده‌دار و غیرقابل باور می‌شوند، اما از آنجا که خود من سال‌هاست که در حوزه روزنامه‌نگاری، برنامه‌سازی، اجرای رادیویی و تلویزیونی و نوشتن کتاب فعال بودم، این اتفاقات برایم آشنا است. گاهی مهمان برنامه خاطره‌ای تعریف می‌کند که برای من یادآور همین اتفاقات است و دوست دارم خاطره خودم را هم تعریف کنم، اما خب به واسطه اینکه میزبان و مجری این برنامه هستم باید بیشتر شنونده صحبت مهمانان باشم. این روایت‌ها، در زمان وقوع بیشتر جنبه تراژدی داشتند، اما اکنون جنبه کمدی آنها برجسته‌تر است.
این مجری و برنامه‌ساز عنوان کرد: «ساطور» ادعای عبرت‌آموزی یا افشاگری ندارد، بلکه یک نوع تاریخ‌نگاری از فرهنگ و هنر کشورمان است. این برنامه مبتنی بر خاطرات افراد درگیر با «سانسور» است که سعی کرده‌ایم در فرم و محتوا تا جایی که امکان دارد در فضایی جذاب و با چاشنی طنز ارائه شود. به نظر من اگر این خاطرات مثل یک سند تاریخ شفاهی باقی بماند، «ساطور» به هدفش رسیده است. ما می‌خواهیم در فضایی سرگرم‌کننده و در عین‌حال فاخر، بدون اینکه به کسی توهین کنیم یا یک طرفه به قاضی برویم این خاطرات را ثبت کنیم.
