به گزارش تسنیم، 25 سال پیش میشائیل شوماخر با هدایت هوشمندانه‌اش تیم فراری را بار دیگر به صدر دنیای فرمول یک بازگرداند. موفقیتی که نه‌ تنها پایانی بود بر یک انتظار طولانی، بلکه آغازگر عصری درخشان در تاریخ این تیم افسانه‌ای شد. فراری پس از قهرمانی جودی شکتر در سال 1979 هرگز نتوانسته بود جام قهرمانی رانندگان را در دست بگیرد. دو دهه طول کشید تا دوباره این افتخار به گاراژ سرخ‌پوشان مارانلو بازگردد؛ تا اینکه در فصل 2000 میشائیل شوماخر آن را ممکن ساخت.

در روز تاریخی 8 اکتبر 2000 در گرندپری ژاپن در پیست افسانه‌ای سوزوکا، شوماخر موفق شد نخستین عنوان قهرمانی رانندگان فراری را پس از 21 سال به دست آورد. موفقیتی که نقطه عطفی شد؛ نه فقط برای تیم، بلکه برای تاریخ فرمول یک.

سال‌های انتظار، رقیبان قدرتمند و لحظه‌هایی نزدیک به پیروزی

از زمان آخرین قهرمانی شکتر، فراری بارها به دروازه موفقیت نزدیک شده بود. شوماخر در فصول 1997 و 1998 رقابت نزدیکی با ژاک ویلنوو و میکا هاکینن داشت اما هربار قهرمانی از دست رفت. در سال 1999، زمانی که شوماخر دچار شکستگی پا شد، این ادی ایروین، هم‌تیمی‌اش بود که بار سنگین مبارزه با هاکینن را تا آخرین مسابقه فصل به دوش کشید اما در فصل 2000 همه چیز تغییر کرد.

شوماخر 31 ساله با روحیه‌ای تازه وارد فصل شد و راننده‌ای جوان به نام روبنس باریکلو، 28 ساله و اهل برزیل به‌ عنوان هم‌تیمی جدید به فراری پیوست. باریکلو با واقع‌بینی و احترام به شوماخر گفت: من راننده شماره دو هستم اما احساس می‌کنم راننده‌ای در سطح درجه یکم. میشائیل مدت‌هاست در این تیم است. جایگاه او به‌ حق متعلق به خودش است. این فرصتی است تا خودم را با یکی از بهترین‌های تاریخ اگر نگوییم بهترین، مقایسه کنم. این برای من یک چالش واقعی است.

آغاز طوفانی، تابستان دشوار

شوماخر فصل را طوفانی آغاز کرد و سه مسابقه نخست را با پیروزی پشت سر گذاشت؛ البته بهره‌گیری هوشمندانه‌ای هم از مشکلات فنی مک‌لارن‌ها در ملبورن و سائوپائولو داشت اما در تابستان همه‌ چیز به یک‌باره سخت شد. سه مسابقه پیاپی را از دست داد؛ یکی به خاطر نقص فنی در موتور و دو بار به دلیل تصادف در همان دور اول. همین ناکامی‌ها باعث شد رقابت قهرمانی دوباره به اوج خود بازگردد.

سوزوکا؛ نبردی تن‌ ب ه‌تن در سطحی بی‌نظیر

با رسیدن به مسابقه ماقبل پایانی در ژاپن، شوماخر تنها هشت امتیاز جلوتر از رقیب دیرینه‌اش، میکا هاکینن از تیم مک‌لارن بود. برای قهرمانی، کافی بود در این مسابقه تنها دو امتیاز بیشتر از او کسب کند. در یک دور تعیین خط (پول پوزیشن) نفس‌گیر، این دو قهرمان دو دوره جهان بارها جای خود را عوض کردند. هاکینن با زمان 1:35.834 صدرنشین بود اما شوماخر با اختلافی کمتر از یک صدم ثانیه پول پوزیشن را ربود. هاکینن پس از آن لحظه گفت: در پیچ آخر نتوانستم آن‌طور که می‌خواستم از پیچ خارج شوم. خیلی ناراحت‌کننده است. دوم بودن همیشه سخت است.

نقطه عطف مسابقه؛ اورکاتِ بی‌نقص

در شروع مسابقه، شوماخر تلاش کرد از پیست عبور کند و موقعیتش را حفظ کند اما استارت برق‌آسای هاکینن او را به پیش انداخت. در دو سوم نخست مسابقه، شوماخر همچون سایه‌ای پشت سر هاکینن حرکت می‌کرد. فاصله هرگز بیشتر از سه ثانیه نشد. نقطه عطف زمانی رقم خورد که شوماخر سه دور دیرتر از هاکینن وارد پیت‌استاپ شد. با تاکتیکی که بعدها به‌ عنوان یک "اورکات کلاسیک" شناخته شد، توانست با سوخت‌گیری بهینه‌تر در بازگشت به پیست جلوتر از رقیب ظاهر شود.

شوماخر بعدها گفت: هیچ‌وقت آن پیغام رادیویی راس براون را فراموش نمی‌کنم. بعد از پیت استاپ دومم در پیت‌لاین بودم که او گفت: خیلی خوب به نظر می‌رسه! و من هم فهمیدم که صدرنشین شده‌ام. می‌دانستم اگر اشتباهی نکنم، قهرمانی مال ماست، چون در سوزوکا سبقت گرفتن تقریباٌ غیرممکن است.

عبور از خط پایان؛ انفجار احساسات

شوماخر با اختلاف 1.8 ثانیه از هاکینن عبور کرد و پرچم شطرنجی را به نام خود دید. لحظه‌ای که پایان انتظار فراری بود. او گفت: وقتی از خط پایان گذشتم، همه چیز مثل انفجار بود. تا آن لحظه جرأت نداشتم خوشحال شوم. فقط می‌خواستم مطمئن شوم مسابقه تمام شده. بعدش ... حس کردم درون خودرو گیر افتاده‌ام. به قدری فرمان را کوبیدم که فکر کردند شکسته! فرمان را برای احتیاط از کار انداختند! در آن لحظه نمی‌دانستم با این همه شادی چه کنم. کلمه‌ها کافی نبودند.

آغاز حکمرانی؛ 5 قهرمانی پیاپی‌

پیروزی در ژاپن، سومین عنوان قهرمانی جهان را برای شوماخر به ارمغان آورد. او روزهای بعد را در تعطیلات با حال بد ناشی از جشن مفصل در تایلند گذراند: هیچ‌وقت به‌ اندازه بعد از آن میهمانی رنج نکشیده بودم! اما این تنها آغاز بود. شوماخر و فراری در پنج فصل بعد، تا سال 2004، پنج قهرمانی پیاپی را به دست آوردند؛ رکوردی که تاکنون دست‌نیافتنی باقی مانده است.

در نگاه به گذشته، شوماخر مسابقه سوزوکا را یکی از بهترین عملکردهای زندگی حرفه‌ای‌اش توصیف می‌کند: بیش از 40 دور، من و میکا تایم‌هایی تقریبا مشابه ثبت کردیم؛ مثل یک دور تعیین خط همیشگی. اگر بهترین مسابقه‌ام نباشد، قطعا یکی از آن‌هاست. میکا فوق‌العاده بود و من را تا آخرین لحظه تحت فشار گذاشت.