به گزارش رکنا، علیرضا بیرانوند به تازگی از قلب یک محرومیت به نقطه مرکزی فوتبال ایران، جایی که به آن تعلق دارد، بازگشته است. مثل یک شخصیت کارتونی که یک صفحه بزرگ کاغذی را پاره میکند و در کانون توجه قرار می‌گیرد. او یکی از بحث‌برانگیزترین ورزشکاران ایران در یک دهه گذشته و یکی از پرافتخارترین‌های تاریخ فوتبال ایران است. بازیکنی که نامش با سروصدا، جنجال، موفقیت و خبرسازی توأم بوده است.
پس از یک سال دشوار، بیرانوند در حالی که جایزه ویژه توپا را بابت بیشتر کلین‌شیت در فصل گذشته لیگ تصاحب کرده بود، در گفتگو با “ورزش سه” به سوالاتی پاسخ داد که کمتر در مورد آن صحبت کرده بود.
بیرانوند یک فوتبالیست خوش‌صحبت و جذاب و پرهیاهو است و عامل گرم شدن پیشخوان مطبوعات ورزشی. باور کنید فوتبالیست‌های شبیه او کمتر متولد می‌‌شوند، دروازه‌بانی موردعلاقه همبازی‌ها و مورد تحسین سکوها، حتی اگر یک فصل علیه او شعارهای تند داده باشند.
شکی نیست که بیرانوند را نمیتوان از صحنه کنار زد و مثل همیشه برق می‌زند. این مصاحبه را بخوانید:
*خیلی خوشحالیم که بالاخره جایزه توپا را دادیم. حس خودت چیست؟
باعث افتخار است که این اتفاق برایم رخ داد، همیشه این جوایز را در لیگ‌های معتبر دنیا مثل انگلیس، این جوایز انفرادی را پس از آخرین بازی فصل به بازیکنان می‌‌دهند. البته من عادت کردم، جوایزم همیشه یکی دو سال طول می‌کشد به دستم برسد. خیلی خوشحالم این اتفاق افتاد و به هر حال جایزه‌ای هم بود که ما زمان آقا یحیی سه گانه آوردیم و بنا به دلایلی اصلا آن مراسم برگزار نشد و ما قید آن مراسم را زدیم. باز از شما ممنونیم که این اتفاق را رقم میزنید و به بازیکنان انگیزه می‌دهید.
* دوست دارم بدانم در کارنامه علی بیرانوند چه چیزی کم است؟ دوست داری به چه دستاوردی برسی؟
من تنهایی نمیتوانستم همه افتخارات انفرادی را به دست بیاورم. این‌ها همه تیمی بوده و کمک بازیکنان و اعضای کادرفنی و... بوده است. تنها چیزی که میتواند این افتخاراتم را تکمیل کند، بیشترش باید در تیم ملی اتفاق بیفتد. بعد از ده دوازده سال که در تیم ملی هستیم و هشتاد بازی ملی داریم، خیلی دوست دارم قهرمانی آسیا برایمان اتفاق بیفتد چون بعد از انقلاب اتفاق نیفتاده است. دوم اینکه صعود به دور بعدی جام جهانی است که خیلی خیلی برای من مهم است و یکی از بزرگترین آرزوهایم است. دوس دارم به هر دو برسم اما امیدوارم حداقل به یکی از آنها دست پیدا کنم.
* باشگاهی چطور؟
در باشگاهی قهرمانی زیادی به دست آوردم، چه در جام حذفی و سوپرکاپ... خیلی دوست دارم در آسیا این اتفاق برایم بیفتد و امیدوارم در تراکتور باشد چون تنها نماینده ایران هستیم و میتوانیم این نتیجه را رقم بزنیم.
* تو فکر میکنی نسل کنونی فوتبال ایران اولا چه جایگاهی در تاریخ خواهد داشت و همچنین موقعیتش بین مردم در آینده چطور خواهد بود؟
هر نسلی که فوتبالش تمام می‌شود، فوتبالش خاطراتی برای مردم دارد. من هیچوقت نسل قبل از انقلاب به یادم نمی‌‍آید اما تا جایی که میدانم سه دوره قهرمان جام ملتها شدند و آنها بهترین نسل فوتبال ایران هستند. خیلی‌ها مثل من آن نسل را ندیدند اما وقتی افتخاراتشان را میبینیم، باید به آنها احترام بگذاریم. من هیچوقت به خودم اجازه ندادم بگویم بهترین نسل ما هستیم و میگویم نسل به نسل... مثلا نسل آقای خداداد عزیزی به قول مردم اتفاقی برای آنها افتاده و با استرالیا بازی داشتند و آنها دو بر دو کردند و مردم خیلی خوشحال شدند و هرگز از یاد نخواهند برد. نسلی هم که ما آمدیم، من این را میگویم که نسل ما شاید بعدا، علی بیرانوند و طارمی و... را کسانی که الان سنشان کم است بگویند چه نسل خفنی بودند. چون هواداران ما این‌ها هستند. هروقت نظرسنجی می‌شود نسل نود و هشت و... مطرح می‌شود چون بازی آنها را دیدند و یادشان نمی‌رود.
ما هم نسل خوبی داشتیم چون میگوییم نسل قبل مثلا هر هشت سال به جام جهانی می‌رفتند و نسلی که ما هستیم با این دوره چهار بار پشت هم رفتیم جام جهانی. ناراحت نمی‌شوم وقتی به خاطر خیلی چیزها این نسل فوتبال را دوست ندارند اما از لحاظ فوتبالی فوتبال ما چقدر پیشرفت کرده و به قول معروف بازیکنانی مثل سردار آزمون و مهدی طارمی را به عنوان لژیونر داشتیم که فکر میکنم بیشترین تعداد لژیونر در نسل ما بوده است. زمان آقای کی‌روش 14-15 لژیونر داشتیم و از 23 بازیکن فکر کنم پنج نفر در ایران بودیم.
قبل از جام جهانی 2018 روسیه، مردم بیشتر تیم ملی را دوست داشتند و این را ما متوجه می‌شدیم. وقتی با قطر و چین در تهران بازی داشتیم و جای نشستن در استادیوم آزادی نبود...
اما هرچه جلو رفتیم اتفاقات اقتصادی و اتفاقاتی که در ایران افتاد، یک ذره مردم از ورزش و فوتبال سیر شدند و به این نسل هجمه وارد کردند. از لحاظ فوتبالی باید به این نسل احترام بگذارند، شاید از لحاظ ذهنی یک نظر شخصی داشته باشند اما برای کاری که بازیکنان انجام دادند باید احترام بگذارند. به قول چندتا از مجریان و رسانه‌ها که میگویند ما که می‌رویم، قبلا واقعا اینجور نبود. قبلا وقتی به جام جهانی صعود میکردند، چه استقبالی می‌شد. من بازی 2014 کره را یادم است که در فرودگاه چه استقبالی کردند و حتی از نشستن هواپیما در فرودگاه پخش زنده وجود داشت. من میگویم این نسل برود کنار، ما هم هواداران خاص خود را خواهیم داشت که از ما تعریف کنند.
* خانواده‌ات چه نقشی مخصوصا در موفقیت سال گذشته تو داشتند؟ چون واقعا باتوجه به آن جدایی از پرسپولیس سال خیلی سختی داشتی.
البته من این جایزه را به همسرم و مادرم تقدیم میکنم چون این جایزه برای آنهاست. اصلا برای من نیست چون اگر دعای آنها نبود من نمیتوانستم در این هجمه، این جایزه را بردارم. حتی میتوانم بگویم حق هواداران تراکتور هم هست چون از من حمایت کردند. شاید اگر هرکسی جای من بود سه ماه مرخصی میگرفت و می‌رفت و اتفاق عجیبی بود. حتی مجریان صداوسیما هم به من بی احترام میکردند.
به هواداران حق میدهم، من شش ساله یک جایی زندگی کردم. یک نفر به من گفت به هیچکس اینطور بی احترامی نمیکنند و به کسی بی احترامی میکنند که عزیز بوده است و این نشانه دوست داشتن است. این بی احترامی یک حدی دارد دیگر، شما مثلا بیرون می‌روید و با کسی دعوا میکنی مثلا سر تصادف. اما میبینی مادر و خانمش آنجا هستند و به همین خاطر معذرت خواهی میکنی و می‌روی، هرچند که او مقصر باشد. من میگویم بازی پرسپولیس - تراکتور، مادر و خواهر و بچه‌های من در استادیوم بودند، حرمت آنها را نگه دارید و آن را بگذرانید و بروید جای دیگر. من واقعا این فکر را نمیکردم اما حق را به هواداران میدهم. بالاخره یک اتفاقی افتاد و اصلا میگویم من مقصر بودم اما باید حرمت خانواده من را نگه می‌داشتند.
* اصلا اتفاقی که برایت رخ داد، باورنکردنی بود.
در فضای مجازی فیلم لیدرهای پرسپولیس را دیدم که زار زار گریه میکرد. یک کری برای استقلالی ها خوانده بود و هواداران استقلال به او فحاشی میکردند. او گریه میکرد و میگفت مادر من چه کار کرده است؟ چه کار به مادر من دارید؟ او پیر است و فقط ده سال شاید کنار من باشد. اما من او را دیده بودم که تشویق میکرد تماشاگران به مادر و خانواده من فحاشی کنند. یعنی میخواهم بگویم خودش هم فهمید! دوست داشتم بروم پیش او و بگویم اشکالی ندارد این چیزها. فکر کنم همشهری خودم است و میخواهم بگویم این اتفاقات هست و می‌چرخد. اگر شما احترام نگذارید، برای خودتان پیش می‌آید.
به هر حال من این جایزه را به خانواده و همسر و مادرم و کسانی که کنارم بودند، تقدیم میکنم. هواداران تراکتور واقعا صمیمانه حمایتم کردند و پشتم را خالی نکردند. به نظر من فضای مجازی تاثیرش را میگذارد چون پرسپولیسی‌ها فضای مجازی را بیشتر در دست دارند. در پرسپولیس مثلا وقتی ما بازی دربی را داشتیم، از دو هفته قبل بحث بازیهای دیگر نبود و فقط صحبت دربی بود. مثلا وقتی برای خرید بیرون میرفتیم این استرس را وارد میکردند که تو رو قرآن دربی را حواست باشد و این بردن دربی برای هواداران پرسپولیس و استقلال خیلی مهم است.
روزبه چشمی یک بار مصاحبه کرد و گفت که شما اگر دربی را ببرید انگار قهرمان لیگ شدید. من این را اصلا نمیبینم و برایم مهم نیست و مهم قهرمانی است. شما تا جام را بالای سر نبرید هواداران خوشحال نمی شوند. دربی های زیادی بوده که آمده و رفته و فراموش هم شده است.
اما تراکتور هم از لحاظ هواداری به نظرم چیزی کمتر از پرسپولیس و استقلال ندارد. ببینید من با پرسپولیس میرفتم قزوین و هواداران را داشتیم. اما شما با تراکتور بروید قزوین، اصلا برای خودتان است. یا در تهران همینطور. تمام هواداران می آیند و حمایت میکنند و همه جا هواداران پرشور که واقعا پرشور هستند، حمایت میکنند.
* تو کاملا در آن بازی جنجالی پرسپولیس و تراکتور خونسرد بودی.
من اگر این کار را نمیکردم دقیقه 20 بازی پرسپولیس و تراکتور بیرون می‌آمدم.
* شاید باید این کار را می‌کردی.
هرکسی جای من بود این کار را میکرد و میگویند اگر این کار را می‌کردید بازی شاید سه هیچ می‌شد. اما من نشنیدم و نشنیده گرفتم. وقتی برای جایی زحمت میکشی و تلاش میکنی... یک جایی هست که میگویند فلانی خیلی به شما کمک کرده و یک جایی هم کاری کرده که باعث ناراحتی شده است. باید بگذرم. من سالهای سال در پرسپولیس، تشویق و حمایت خاصی داشتم. در شش سالی که آنجا بودم چهار پنج بار به عنوان بهترین گلر لیگ معرفی شدم و همیشه تشویق میشدم.
به همین خاطر علی بیرانوند باید آن یک بازی و عصبانیت هواداران پرسپولیس را فراموش میکردم. من تصویرسازی کرده بودم و گفتم هر اتفاقی بیفتد باید گوشم را میبستم میرفتم. به هر حال ناراحت بودند و باید درک میکردم و اتفاقی است که تمام می‌شود می‌رود. من خیلی جاها بوده چشم و گوشم را بستم. تنها چیزی که روی آن زوم میکنم تشویق است و وقتی من را تشویق میکنند، انگار چیزی که در گوشم است، در می‌آورم تا بیشتر بشنوم. اگر به فحاشی توجه میکردم جایم الان اینجا نبود.
* فکر میکنی تا چه زمانی فوتبال را در همین سطح ادامه بدهی؟
آرزوی سلامتی برای فوتلالیستها دارم که بتوانند تا جایی که میتوانند بازی کنند. خوشحالم یک همشهری مثل وحید امیری دارم که میتواند الگویی برای بازیکنان با سن بالا باشد. یکی از الگوهای ورزشی من است که چجوری زندگی میکند و چجوری روی پا است با اینکه مصدومیت‌های زیادی داشت. من اگر زندگی خوبی داشته باشم و مصدومیت سراغم نیاید، با این شرایط روحی روانی که دارم، خودم را در جام جهانی 2030 هم میبینم. امیدوارم صحیح و سلامت باشم و بتوانم هر سال مردم ایران را خوشحال کنم.
