به گزارش اقتصادنیوز، روزنامه شرق نوشت: بازگشت قطع‌نامه‌های تحریمی شورای امنیت سازمان ملل در شامگاه 6 مهر سال جاری، هرچند پایانی بود بر جسم بی‌جان برجام و میخی بر تابوت آرزوی بازگشت به نقشه اقتصادی جهان و ترک مخاصمه با دنیا؛ ولی از سوی دیگر آغازی بود بر ضرورت تسریع در تغییر پارادایم حکمرانی در دولت چهاردهم.
دولتی که می‌خواست خاطره شیرین دولت‌های هفتم و هشتم را که با تنش‌زدایی با جهان و آشتی با مردم توانسته بود بهترین عملکرد اقتصادی پنج دهه اخیر را به نام خود ثبت کند، یک بار دیگر برای کشور و مردم تکرار کند. دولتی که در بدایت امر تصور می‌کرد مانع اصلی فراروی مصائب و چالش‌های کشور تنها نبود انسجام داخلی و تفرق میان جریان‌ها و جناح‌ها بر سر قدرت است و در صورت تشکیل «دولت وفاق ملی» و کاهش سطح اصطکاک میان گروه‌ها و جناح‌های سیاسی، کشور می‌تواند خود را از منجلاب ناترازی‌های اقتصادی و ناتراضی‌های اجتماعی نجات بخشد.
اما امروز پس از گذشت بیش از یک سال از آغاز به کار دولت، این حقیقت تلخ باید برای دولت و متولیان امر آن آشکار شده باشد که باز‌کردن کلاف سردرگم مسائل و مشکلات درهم‌تنیده کشور به این سادگی‌ها که تصور می‌شد، نیست.
امروز دولت بر سر یک دوراهی جدی قرار گرفته است:
(1) انتخاب تداوم مسیر همیشگی و تحمیل مقاومت اقتصادی و تورم کمرشکن به مردم و متوقف‌ماندن در بن‌بست تحریم‌ها؛
(2) انتخاب خروج از تله بن‌بست حاضر و تحمیل‌نکردن هزینه‌های مالایطاق و جبران‌ناپذیر بر مردم و کشور.
عده‌ای «مقاومت» در برابر نظام سلطه را تنها راه حفظ استقلال و صیانت از حاکمیت ملی کشور می‌دانند و عده دیگری نیز «نرمش‌ها» و «چرخش‌های» راهبردی در برابر فشارها و کوتاه‌آمدن از برخی خطوط قرمز لاضرور را تنها راهکار حفظ بقای کشور می‌دانند و این دو گروه هر‌گاه بر سریر قدرت نشستند، مطابق با ایده و فهم خود از مسئله، اولویت‌ها و اقداماتی را برای مدیریت کشور اتخاذ کرده‌اند.
