باشگاه پرسپولیس در فضای عجیبی قرار گرفته و نیاز به هوای تازه، افراد تأثیرگذار و ایجاد زمینه بهبود رابطه با هوادارانش دارد.
پرسپولیس در تمام دوران حیات خود، مدیرانی بسیار ضعیف‌تر از رضا درویش هم به خود دیده، اما شکل مدیریت آنها هرگز باعث ایجاد فضای تفرقه و قهر نشده بود. کاسه و کوزه‌های این فضا هم بر سر درویش شکست در حالی که ریل‌گذاری اشتباه در ایجاد ارتباط با هواداران، اصلی‌ترین دلیل انتقاد شدید از درویش بود.
حالا و در دورانی که همه ما، تحت تأثیر فضای مجازی قرار داریم، مدل اعتراض به وضعیت مدیریتی پرسپولیس هم متفاوت شده است. درویش که با وعده جذب سریع ستاره‌ها توانست از پرسپولیسی‌ها مهلت ادامه فعالیت را بگیرد، سیبل شدیدترین انتقادات است و انگار قرار نیست عصبانیت سرخپوشان به این زودی از بین برود. فراموش نکنیم هواداران پرسپولیس در یک دهه گذشته، تغییر ذائقه داده‌اند؛ تا جایی که حتی پس از کسب نایب قهرمانی در لیگ پانزدهم یا از دست رفتن قهرمانی آسیا در سال ۲۰۱۹، روی سکو‌های ورزشگاه آزادی ماندند و اعضای تیم را تشویق کردند، اما حالا کار به جایی رسیده که اعتراض‌ها به عملکرد درویش، از سکو به فضای مجازی و از شبکه‌های اجتماعی به میدان فردوسی، مقابل دفتر مرکزی بانک شهر کشیده شده است.
از سوی دیگر، گسترش تغییرات در لیست بازیکنان و مربیان، هیچ‌وقت نسخه شفابخشی برای پرسپولیس نبود و حداقل در این مدت ثابت شد این تغییرات، بیشترین لطمه را به پرسپولیس وارد آورد. عجیب اینکه منطق تعریف‌شده‌ای در دل این تغییر‌ها وجود نداشت. تفکر مدیریتی درویش، تنها این بود که «یک نفر» را جایگزین «یک نفر» دیگر کند، اما در واقعیت، تغییرات مداوم نه تنها باعث پیشرفت تیم نشد بلکه در فصل گذشته، قهرمانی‌ها و حتی شانس رسیدن به سهمیه آسیا را هم از این باشگاه گرفت.
عصبانیت هواداران بیشتر به خاطر همین موضوع است؛ «چرا این همه جابه‌جایی با آن هزینه‌ها که تنها در رویای مدیران قبلی تصور می‌شد، نمی‌تواند برای پرسپولیس موفقیت‌آفرین باشد و این باشگاه از ۶ بازی گذشته خود تنها ۸ امتیاز کسب کرده است.» ۸ امتیاز از ۶ بازی یعنی ۴۴ درصد از کل امتیازاتی که یک تیم می‌توانست دشت کند؛ کمتر از نصف تمام امتیاز‌های ممکن!
وضعیت فعلی وحید هاشمیان هم از ابتدای کار قابل حدس بود. شاید نگاه بدبینانه، انعکاس واقعی‌تری یافت؛ اینکه هاشمیان برای کسب تجربه به نیمکت پرسپولیس دعوت شده؛ وگرنه این باشگاه با مربیانی که کارنامه قهرمانی در لیگ‌های معتبر اروپایی داشتند هم نتوانست قهرمان شود، چه رسد به هاشمیان که تازه اول راه است و غیر از تجربیات کوتاه مدت در لیگ‌های زیر گروه آلمان، اتفاق جذابی را در دوران مربی‌گری خود [به عنوان سرمربی] رقم نزده است. او شش بازی هدایت پرسپولیس را برعهده داشت و تنها مقابل سپاهان بحران‌زده به برتری رسید و در ۵ بازی دیگر، با کسب یک امتیاز به رختکن رفت.
شاید این آمار از نگاه هاشمیان که اول راه مربی‌گری است، خوب و قابل قبول توصیف شود، اما برای هواداری که در یک دهه، ۷ قهرمانی لیگ را تجربه کرده، اصلاً جالب نیست. آنالیز عملکرد پرسپولیس هم به گونه‌ای نبوده که بتوان صد درصد پشت هاشمیان ایستاد و تیمش را رو به ترقی و پیشرفت، تحلیل کرد. همین حالا اگر گوش‌ها را تیز کنید، شایعاتی در خصوص تغییر سرمربی پرسپولیس می‌شنوید.
حالا دیگر باید قبول کرد رابطه هواداران با مدیران یا مربیان و بازیکنان پرسپولیس مثل گذشته نیست. این فاصله، به هر دلیلی که ایجاد شده باشد، در نهایت به ضرر سرخپوشان تمام میشود. انگار یک قفل سرد و فولادین بر دروازه این رابطه زده‌اند! وقتی مدیرعامل باشگاه، هواداران معترض را، نوجوانان ۱۷ ساله لقب داد و اعلام کرد همه این اعتراض‌ها فقط در فضای مجازی است، انگار نمک روی زخم‌ها پاشید و وضعیت را بحرانی‌تر کرد.
هواداران هم به جای عقب‌نشینی، صدای انتقاد خود را بالا بردند. انرژی که باید صرف حمایت از تیم در لحظه حساس بازی‌ها می‌شد، بابت شعار «حیا کن و رها کن» علیه تیم مدیریتی هدر رفت. شاید اگر وضعیت باشگاه طبیعی بود، هواداران هم می‌پذیرفتند که تنها راه نجات پرسپولیس، حمایت یکپارچه است، اما به نظر می‌رسد آنها معتقدند ریشه مشکلات تیم‌شان در دفتر باشگاه است و باور دارند در صورت جدایی درویش، وضعیت بهتر خواهد شد.
بدون تعارف باید گفت مدیریت باشگاه تحت تأثیر قهر و عصبانیت هواداران قرار گرفته است. مدیران هم هیچ برنامه‌ای برای حل مناقشه روی سکو‌ها و فضای مجازی ندارند و این موضوع از هر منظری که به آن فکر کنید، به پرسپولیس لطمه جدی وارد می‌آورد. این باشگاه نیاز به هوای تازه، افراد تأثیرگذار و ایجاد فضای بهبود رابطه با هواداران دارد. باید قفل دروازه قهر با هواداران شکسته شود و پازلی چیده شود تا سرمایه‌های اصلی و صاحبان و مالکان واقعی باشگاه، نسبت به شرایط امیدوار شوند.
حالا شما پاسخ دهید؛ به عنوان یک طرفدار فوتبال، آیا در رفتار و گفتار مدیران پرسپولیس، تصمیم یا اراده‌ای برای ایجاد تغییرات مثبت و عبور از این فضای سرد و قهرزده حس می‌کنید؟
