به گزارش رکنا، تاریخ پر از اسرار، دسیسه‌ها و سرقت‌های بزرگ است، اما کمتر کسی می‌داند که یکی از عظیم‌ترین سرقت‌های جهان، ردپایی در ایران دارد.
این ماجرا به دوران قاجار و زمان مظفرالدین و ناصرالدین شاه بازمی‌گردد و بخش مهمی از آن هنوز برای بسیاری ناشناخته باقی مانده است.
جزئیات این سرقت نشان می‌دهد که چگونه ثروت‌های عظیم و دارایی‌های ارزشمند، به شیوه‌ای پیچیده و مرموز از دسترس خارج شدند و تاریخ ایران و جهان را به شدت تحت تأثیر قرار دادند.
این امتیاز قانونی، که از زمان ناصرالدین شاه و ادامه آن در دوره مظفرالدین شاه به فرانسوی‌ها واگذار شد، قرار بود نصف آثار حفاری‌شده در اختیار ایران و نصف در اختیار فرانسه باشد. اما در عمل، ایران یا سهمی نمی‌برد یا فقط آثاری کم‌ارزش‌تر نصیبش می‌شد.
بر اساس گزارش‌ها، فرانسوی‌ها تنها از محوطه تاریخی شوش بین 25 تا 30هزار اثر را به فرانسه منتقل کردند. اگر آثار پراکنده سایر نقاط ایران نیز در نظر گرفته شود، این رقم به حدود 40 هزار قطعه می‌رسد. این سرقت نه تنها باعث خسارت میلیاردها دلاری شد، بلکه فرهنگ و هویت تاریخی ایران را نیز به‌شدت تحت تأثیر قرار داد.
این وضعیت تا سال 1929 ادامه داشت تا آنکه رضاشاه با تصویب قانون عتیقات انحصار فرانسوی‌ها را لغو کرد و اداره باستان‌شناسی ایران تأسیس شد. از آن پس ایران توانست مدیریت و حفاظت از میراث باستانی خود را بر عهده گیرد، اما هنوز بسیاری از آثار ارزشمند تاریخی کشور در موزه‌ها و مجموعه‌های فرانسه نگهداری می‌شوند.
