دریاچه ارومیه، آینه‌ای شکسته اما همچنان بیدار و زنده است؛ یادگار نیلگون آذربایجان که روزگاری درخشان‌ترین نگین شمال‌غرب ایران بود و امروز با زخم‌های خشکی و فراموشی، هنوز نفس می‌کشد و امید به بازگشت را در دل خود زنده نگه داشته است. امواج خاموشش، قصه‌ای از رنج و پایداری طبیعت را بازگو می‌کنند؛ گویی هر دانه نمک بر بستر ترک‌خورده‌اش، شهادتی است بر زیبایی جاودان و استقامتی که از دل مرگ، زندگی را فریاد می‌زند.
