دنیای اقتصاد: آنچه در این بازه زمانی انتقادها از مسابقات داخلی را دوچندان کرده، کیفیت و طراوت بسیار زیاد اغلب مسابقات خارجی است.
تیم‌ها طوری بی‌محابا و هجومی بازی می‌کنند که انگار تازه هفته اول است و یک فصل کامل برای جبران مافات فرصت دارند.
تازه این اتفاقات در لیگ‌هایی رخ می‌دهد که جوایز و منافع تیم‌های برتر در آن به ده‌ها میلیون دلار می‌رسد، اما نمی‌بینیم که تیم‌ها دنبال بازی اقتصادی و کسب نتیجه به هر قیمتی باشند.
آنگاه در لیگ ایران که جایزه تیم قهرمان «صفر» ریال است، بزرگ‌ترین باشگاه‌های مملکت طوری نود دقیقه کامل دفاع می‌کنند، زیر توپ می‌زنند و روی زمین می‌خوابند که انگار اگر گل بخورند، بعد از سوت پایان مسابقه گردن تک‌تک آنها زیر گیوتین خواهد رفت!
یکشنبه‌شب دو تیم لیورپول و تاتنهام به مصاف هم رفتند و ۹۰ دقیقه دیوانه‌وار از شور و هیجان رقابت را برای ناظران در سراسر جهان به نمایش گذاشتند.
این مسابقه مجموعا ۳۶ شوت به سمت دروازه داشته که ۱۹ تا از آنها داخل چارچوب بوده.
آیا مسابقات اروپایی‌ها حساس نیست؟ آیا لیگ‌شان ارزش ندارد؟ پس چرا با این حجم انبوه از جسارت و شجاعت به سمت دروازه هم یورش می‌برند و لحظه لحظه بازی را برای مردم جذاب می‌کنند؟
دلیلش این است که امروز فوتبال به یک تجارت بزرگ تبدیل شده؛ اگر بازی‌ها ضعیف و کم‌رمق باشد، در دراز مدت مردم به آن پشت خواهند کرد و بیزینس کل اهالی این حوزه به خطر می‌افتد.
هواداران این همه پول نمی‌دهند و وقت نمی‌گذارند که بروند ورزشگاه، نود دقیقه زیر توپ زدن و وقت‌کشی و داد و فریادهای مربیان لب خط را ببینند و آخرش بدون تماشای گل به خانه برگردند. دوره صفر-صفر خیلی وقت است سر آمده است.
می‌دانیم که در فوتبال در ایران اغلب تیم‌ها به شیر دولت وصل هستند و هر جوری بازی کنند بودجه‌شان محفوظ است.
ناچاریم لااقل به رفقا یادآوری کنیم که ارائه فوتبال زیبا، تمیز و جوانمردانه می‌تواند به تعبیری «حق‌الناس» باشد. شما مستقیم و غیرمستقیم دارید از جیب این مردم پول برمی‌دارید و موظف هستید طوری بازی و رفتار کنید که آنها راضی باشند.
