اصغر فرهادی برای نقش راضیه از تعداد زیادی بازیگر تست گرفت و ساره بیات هم یکی از همین بازیگران بود. خودش در مصاحبه‌ای گفته که برای رسیدن به این نقش مدتها با چادر و مقنعه در محله‌های پایین شهر می‌گشته و برای رفتن به همه‌جا از مترو و اتوبوس استفاده می‌کرده تا بتواند کاملا در این قالب قرار بگیرد و راضیه را با تمام وجود درک کند.
راضیه زن بارداری است از طبقه فرودست جامعه که به خاطر مشکلات مالی همسرش پذیرفته به خانه نادر و سیمین بیاید تا در غیاب سیمین، از پدر نادر که مبتلا به آلزایمر است مراقبت کند یکی از روزها برای دیدن دکتر مجبور می‌شود دست پدر را به تخت ببندد و در را روی او قفل کند برود. نادر از این ماجرا مطلع می‌شود و او را از خانه بیرون می‌کند. راضیه در بیمارستان بستری می‌شود و ادعا می‌کند که هل دادن نادر باعث سقط جنین او شده. این مسئله باعث ایجاد بحران مهمی می‌شود اما نهایتا به خاطر اعتقاداتش نمی‌تواند واقعیت را پنهان کند.
ساره بیات درحالی نقش راضیه را بازی کرد که پیش از آن بازیگر نبود و این مسئله به امتیاز مهمی برای بازی‌اش تبدیل شد. او با چهره‌ای پف کرده و خسته و رنگی زرد درحالی‌که مدام نفس‌نفس می‌زد، به خانه نادر می‌آمد و آثار خستگی و بی‌حالی کاملا در چهره و لحن حرف زدنش نمایان بود. بیات کاملا توانسته بود از قالب یک بازیگر بیرون بیاید و راضیه را با تمام وجودش زندگی کند. از شیوه تا کردن و به دندان گرفتن چادر گرفته تا راه رفتن و پایین انداختن سر به هنگام صحبت با مردها و … همگی به قدری طبیعی بود که به نظرمان می‌رسید ساره بیات سالیان سال در چنین جایگاه اجتماعی می‌زیسته است. بیات بعد از بازی در این فیلم و افتخاراتی که به دست آورد، به بازیگری پرکار و مطرح در سینما تبدیل شد.
در بیست‌ونهمین جشنواره فیلم فجر، دیپلم افتخار بهترین بازیگر نقش مکمل زن را برای بازی در نقش راضیه گرفت و بطور مشترک با لیلا حاتمی و سارینا فرهادی خرس نقره‌ای جشنواره برلین را گرفت.
