محمدهادی جعفرپور در اعتماد نوشت: در قرآن که از همه مهم‌تر است اینگونه آمده: «إنما جزاء‌الذین یحاربون‌الله و رسوله و یسعون فی الأرض فسادا» در این جا هم «و» واو عطف است. «یحاربون‌الله و رسوله» را فقها همان «جرّد سلاحه او جهّزه لاخافه الناّس»، معنا می‌کنند؛ بنابراین آیت‌الله خمینی، حکم اعدام برای مفسد را قبول نداشت. فقه و قانون در باب تعریف محاربه مقرر می‌کند: محارب کسی است که برای ترساندن مردم سلاح بکشد.
کدام رفتار توماج صالحی منطبق بر عنصر مادی بزه افساد فی‌الارض بوده؟ وی با خواندن چندین ترانه انتقادی چطور مرتکب قتل و غارت جان و مال مردم شده یا امنیت داخلی و خارجی کشور را به خطر انداخته؟!
منبع: روزنامه اعتماد
