آنها که در چند بازی پیاپی و با چند نتیجه دلپذیر، ناگهان عاشق چشم و گوش بسته اوسمار ویرا در پرسپولیس شدند و زبان به تحسین او گشودند، احتمالا همان هایی هستند که پس از کنار رفتن پرسپولیس از جام حذفی و تساوی مقابل سپاهان در لیگ، به منتقد درجه یک او تبدیل شده اند.
می شد حدس زد آن واکنش های احساسی به بردهای پرسپولیس و معرفی اوسمار به عنوان یک نیروی نجات بخش، چنین سرانجام تلخی هم خواهد داشت؛ حالا اوسمار با ۲ بازی و کسب ۲ نتیجه غیرقابل قبول، دیگر سوپرمن پرسپولیس نیست! این مسئله عجیب است یا نه، پاسخش مربوط به همان دوستانی است که غیرمنتظره عاشق می شوند و به طرفه العینی هم فارغ!
البته می شود به این غفلت بزرگ اشاره کرد که بررسی کارنامه مربیان با چند بازی و چند نتیجه معقول و نامعقول، شدنی نیست. این قبیل واکنش های احساسی، طبعا منطقی هم نیست. اوسمار همان طور که در اوج ناامیدی بعضی ها سرمربی پرسپولیس شد و همان ها را به اوج امیدواری رساند، امروز نباید سمبل یاس باشد. از ابتدا هم قرار نبود بعد از کناره گیری یحیی گل محمدی از سرمربیگری پرسپولیس، اوسمار با این تیم قهرمان آسیا شود.
پذیرش مسولیت نیمکت پرسپولیس پس از یحیی، کار ساده ای نبود. اوسمار زیر بار این مسولیت سنگین رفت و تا امروز نتایجی که او با پرسپولیس کسب کرده، قابلیت آن را دارد که کل فصل را با تمام جوانب بررسی کنیم و سرانجام ببینیم اوسمار ویرا چه محاسنی دارد، ماندنش چقدر منطقی است و رفتنش هم تا چه اندازه، می تواند به پرسپولیس کمک کند؟
مشکل اصلی اما این است که مربیان در فوتبال ما، در چند بازی تبدیل به سوپرمن می شوند و همه از آنها، چهره های شکست ناپذیر در ذهنشان تصور می کنند، اما چند نتیجه ضعیف باعث می شود تا خیلی ها از آنها توقع داشته باشند عزل خداحافظی را زودتر بخوانند و هر چه سریع تر منطقه را ترک کنند. همین دیدگاه های عجیب است که باعث می شود فوتبال ما در مقاطع مختلف درجا بزند.
بیشتر بخوانید: پشت پرده بازی کردن بیرانوند/ چه کسی اصرار داشت شماره یک به میدان برود!؟
