همشهری آنلاین _ مسعود میر: از اسم سرزمین جا نخورید، چون هنوز اصل قصه را نخوانده‌اید تا بفهمید در آن گوشه میدان بهارستان چه بلایی سر اعصابم آمد.
خب، اول بگویم که گرینلند کشوری جزیره‌ای در آمریکای شمالی و بخشی از قلمرو پادشاهی دانمارک است. این کشور به‌عنوان کم‌جمعیت‌ترین منطقه جهان شناخته می‌شود. جمعیت آن از مردم بومی (از تبار اسکیموها) و مهاجران دانمارکی تشکیل شده و گرینلند به معنی «سرزمین سبز» یا «سبزستان» است.
حالا برویم سراغ خبری که خواندم؛ در جریان باشید که سازمان جهانی عکاسی برندگان جوایز عکاسی بین‌المللی سونی۲۰۲۴ را اعلام کرده و ژولیت پاوی، عکاس فرانسوی، برای مجموعه‌عکس‌هایش در مورد پیشگیری اجباری از بارداری و عقیم‌سازی ناخواسته زنان گرینلند جایزه بهترین عکاس سال را گرفته است.
پروژه عکاسی او به بررسی فصلی تاریک از تاریخ گرینلند می‌پردازد که در آن زنان اسکیمو یا «اینوئیت‌ها» تحت یک برنامه کنترل بارداری غیرارادی قرار گرفتند.
بعد از خواندن لید خبر با یک اسکرول می‌رسم به چندتایی از عکس‌های ژولیت پاوی و در ادامه خبر می‌خوانم که مقامات دانمارکی بین سال‌های ۱۹۶۶ تا ۱۹۷۵ برنامه‌ای برای پیشگیری اجباری از بارداری زنان گرینلند وضع کرده بودند. این برنامه شامل کاشت تقریبا ۴۵۰۰دستگاه جلوگیری از بارداری(IUD) در رحم زنان و دختران اسکیموی اینوئیت بود که برخی از آنها تنها ۱۲سال سن داشتند. خانم پاوی در پروژه مستند خود از فرمت‌های مختلف عکاسی شامل مناظر شهری نووک، اشعه ایکس، عکس‌های آرشیوی و پرتره‌ها برای افزایش آگاهی در مورد خشونت علیه زنان اینوئیت و عواقب روانی وحشتناک این کارزار دولتی استفاده کرده است.
کارمند اداره بیمه بالاخره با کلی ادا و اطوار، قول پرداخت هزینه‌های درمان را درصورت تأیید کارشناس به ما می‌دهد و از پله‌ها که پایین می‌آییم، به دوستم می‌گویم: «می‌دانی گرینلند کجاست؟» با شوخی همیشگی‌اش جواب می‌دهد: «آره، یک تکه از بهشت است که عکس‌هاش هر مرده‌ای را زنده می‌کند، چه برسد به خودش. ولی تو یک‌وقت نروی. تو همین جا بمان...»
با یک آب‌طالبی کنار خیابانی سعی می‌کند که از دلم دربیاورد و ماجرا را که برایش تعریف می‌کنم، می‌گوید: «حالا مگر زنان و دختران این مملکت کم مشکل دارند؟»
حتما نه. جواب قاطعی می‌دهم و پشت‌بندش هم می‌گویم: «این اختلاف‌ها و مشکلات در تاریخ گم می‌شوند.»
رسیده‌ام به محل کار و به قرار همان اعتیاد همیشگی خبرهای روز را رصد می‌کنم و امان از نخستین خبر: برگزاری نخستین مسابقه زیبایی جهان با مانکن‌هایی که ساخت «هوش مصنوعی» هستند.
برای خودم چای می‌ریزم و بدون اینکه متوجه شوم، با صدایی که همکارانم می‌شنوند می‌گویم: «مسخره‌ها ...»
