به گزارش بهداشت نیوز به نقل از مفدا فسا ،سارا شجاعی با بیان اینکه علائم اضطراب اغلب در دوران کودکی یا نوجوانی شروع می‌شوند و زنان بیشتر از مردان تحت تأثیر اختلالات اضطرابی قرار می‌گیرند، افزود: هر کسی ممکن است گاهی اوقات احساس اضطراب کند، اما افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی اغلب ترس و نگرانی شدید و بیش از حد را تجربه می‌کنند. این احساسات معمولاً با تنش فیزیکی و سایر علائم رفتاری و شناختی همراه هستند. کنترل آنها دشوار است، باعث پریشانی قابل توجهی می‌شوند و در صورت عدم درمان می‌توانند مدت زیادی طول بکشند.
کارشناس اداره مشاوره و سلامت روان دانشجویان دانشگاه در ادامه این مطلب به بیان علایم، انواع اختلالات اضطرابی، عوامل مؤثر و پیشگیری، تشخیص و درمان و اهمیت مراقبت از خود پرداخت.
علائم و الگوها:
ترس یا نگرانی بیش از حد در مورد یک موقعیت خاص
مشکل در تمرکز یا تصمیم‌گیری
احساس تحریک‌پذیری، تنش یا بی‌قراری
تجربه حالت تهوع یا ناراحتی شکمی
تپش قلب
عرق کردن، لرزش یا تکان شدید
مشکل در خواب
احساس خطر قریب‌الوقوع، وحشت یا نابودی.
نکته مهم: (اختلالات اضطرابی، خطر افسردگی و اختلالات مصرف مواد و همچنین خطر افکار و رفتارهای خودکشی را افزایش می‌دهند.)
انواع مختلفی از اختلالات اضطرابی وجود دارد، از جمله:
اختلال اضطراب فراگیر (نگرانی مداوم و بیش از حد در مورد فعالیت‌ها یا رویدادهای روزانه)
اختلال پانیک (حملات پانیک و ترس از ادامه حملات پانیک)
اختلال اضطراب اجتماعی (سطح بالای ترس و نگرانی در مورد موقعیت‌های اجتماعی که ممکن است باعث شود فرد احساس تحقیر، خجالت یا طرد شدن کند)
آگورافوبیا (ترس، نگرانی و اجتناب بیش از حد از موقعیت‌هایی که ممکن است باعث وحشت یا احساس گیر افتادن، درماندگی یا خجالت در فرد شود)
اختلال اضطراب جدایی (ترس یا نگرانی بیش از حد در مورد جدا شدن از افرادی که فرد با آنها پیوند عاطفی عمیقی دارد)
فوبیاهای خاص (ترس‌های شدید و غیرمنطقی از اشیاء یا موقعیت‌های خاص که منجر به رفتار اجتنابی و پریشانی قابل توجه می‌شود)؛ و
لال‌گویی انتخابی (ناتوانی مداوم در صحبت کردن در موقعیت‌های اجتماعی خاص، با وجود توانایی صحبت راحت در سایر محیط‌ها، که در درجه اول کودکان را تحت تأثیر قرار می‌دهد).
افراد ممکن است همزمان بیش از یک اختلال اضطراب را تجربه کنند. علائم اغلب در دوران کودکی یا نوجوانی شروع می‌شوند و تا بزرگسالی ادامه می‌یابند. دختران و زنان بیشتر از پسران و مردان احتمال دارد که اختلال اضطراب را تجربه کنند.
عوامل مؤثر و پیشگیری:
اختلالات اضطرابی، مانند سایر بیماری‌های روانی، ناشی از تعامل پیچیده عوامل اجتماعی، روانی و بیولوژیکی است. هر کسی می‌تواند به اختلال اضطرابی مبتلا شود، اما افرادی که مورد سوءاستفاده، فقدان‌های شدید یا سایر تجربیات نامطلوب قرار گرفته‌اند، بیشتر احتمال دارد که به آن مبتلا شوند.
اختلالات اضطرابی ارتباط نزدیکی با سلامت جسمی دارند و تحت تأثیر آن قرار می‌گیرند. بسیاری از تأثیرات اضطراب (مانند تنش جسمی، بیش‌فعالی سیستم عصبی یا مصرف مضر الکل) همچنین از عوامل خطر شناخته شده برای بیماری‌هایی مانند بیماری‌های قلبی عروقی هستند. به نوبه خود، افراد مبتلا به این بیماری‌ها نیز ممکن است به دلیل مشکلات مرتبط با مدیریت شرایط خود، خود را در معرض اختلالات اضطرابی بیابند.
رویکردهای مؤثر مبتنی بر جامعه برای پیشگیری از اضطراب، شامل آموزش والدین و برنامه‌های مبتنی بر مدرسه برای افزایش یادگیری اجتماعی و عاطفی و ایجاد مقابله مثبت در کودکان و نوجوانان است. برنامه‌های ورزشی نیز می‌توانند در پیشگیری از اختلالات اضطرابی در بزرگسالان مؤثر باشند.
تشخیص و درمان:
چندین درمان مؤثر برای اختلالات اضطرابی وجود دارد. افرادی که علائم اضطراب دارند باید به دنبال مراقبت باشند.
مداخلات روانشناختی، درمان‌های ضروری برای اختلالات اضطرابی هستند.
این مداخلات می‌توانند به افراد کمک کنند تا روش‌های جدید تفکر، مقابله یا ارتباط با اضطراب خود، دیگران یا جهان را بیاموزند. آنها می‌توانند به افراد بیاموزند که چگونه با موقعیت‌ها، رویدادها، افراد یا مکان‌هایی که باعث اضطراب آنها می‌شوند، روبرو شوند.
علاوه بر این، یادگیری مهارت‌های مدیریت استرس، مانند مهارت‌های آرامش‌بخشی و مهارت‌های ذهن آگاهی، می‌تواند به کاهش علائم اختلالات اضطرابی کمک کند.
درمان دارویی از دیگر درمان های این اختلالات می باشد که باید توسط متخصص روانپزشکی انجام گردد.
مراقبت از خود:
مراقبت از خود می‌تواند نقش مهمی در حمایت از درمان داشته باشد. برای کمک به مدیریت علائم اضطراب و ارتقاء سلامت کلی خود، می‌توانید:
از مصرف الکل خودداری کنید یا مصرف آن را کاهش دهید و از داروهای غیرقانونی که می‌توانند اضطراب را بدتر کنند، استفاده نکنید.
به طور منظم ورزش کنید، حتی اگر فقط یک پیاده‌روی کوتاه باشد.
تا حد امکان به عادات غذایی و خواب منظم پایبند باشید و یک رژیم غذایی سالم داشته باشید.
تکنیک‌های آرامش‌بخشی مانند تنفس آهسته و آرامش پیشرونده عضلات را یاد بگیرید.
عادت مراقبه ذهن آگاهی را در خود ایجاد کنید، حتی اگر فقط چند دقیقه در روز باشد.
