روز گذشته، جت مافوق صوت پروژه QueSST (فناوری مافوق صوت بی‌صدا) متعلق به ناسا با نام X-59 برای اولین‌بار از پایگاه هوایی لاکهید مارتین (Lockheed Martin) در کالیفرنیا به آسمان بلند شد تا آزمایش‌های خود را شروع کند.
امروزه شرکت‌های زیادی به‌دنبال حل مشکلات سفرهای مافوق صوت هستند و پروژه X-59 ناسا نیز چنین هدفی را دنبال می‌کند. هدف اصلی ناسا از این نمونه اولیه آزمایشی، بررسی روش‌های کاهش صدای غرش صوتی و عملی‌کردن پروازهای مافوق صوت در قرن 21 است.
هدف X-59 از پروازهای خود، آزمایش هندسه جدیدی برای بدنه است که برای کاهش صدا طراحی شده است. این طراحی به گونه‌ای انجام شده که باعث می‌شود جریان هوا از نوک هواپیما به‌طور خاصی شکل بگیرد و به‌جای متمرکزشدن امواج در نوک، آنها در طول بدنه و بال‌ها پخش شوند.
نتیجه این فرایند، کاهش صدای غرش صوتی به 60 تا 80 دسی‌بل است که در بیانیه لاکهید مارتین ادعا شده مانند صدای بستن درب یک خودرو خواهد بود.
این پیشرفت نه‌تنها به بهبود رابطه بین سفرهای مافوق صوت با محیط‌زیست کمک خواهد کرد، بلکه زمینه‌ساز تغییر در مقررات موجود نیز می‌شود. به این منظور، در مراحل بعدی آزمایش‌ها، X-59 در یک کریدور هوایی ویژه بر بالای جوامع مختلف پرواز خواهد کرد تا نظرات عمومی را درباره اثرات این فناوری جمع‌آوری کند. همچنین از آنجایی که هدف پرواز اول X-59 بررسی قابلیت‌های آن بوده، در این پرواز سرعت‌های فروصوت تست شده‌اند. در آزمایش‌های بعدی، ناسا قصد دارد سرعت این هواپیما را به مافوق صوت برساند و سپس فرایند اصلی پروژه آغاز خواهد شد.
در دهه 1960، از ایده پرواز مافوق صوت غیرنظامی به عنوان آینده صنعت هوافضا یاد می‌شد. در آن زمان، دولت‌ها در رقابت با یکدیگر، میلیاردها دلار سرمایه‌گذاری کردند که ابعاد آن با پروژه فرود انسان بر روی ماه قابل مقایسه بود.
اما در نهایت، عصر سفرهای مسافری مافوق صوت هرگز محقق نشد و تنها 12 فروند Concorde و دو فروند Tupolev Tu-144 وارد سرویس مسافربری شدند که پس از مدت کوتاهی به‌دلیل مشکلات فنی، توپولف‌ها از خط خارج شدند. دلایل متعددی از جمله چالش‌های فنی، مالی و سیاسی باعث توقف این تغییر بزرگ شد، اما یکی از بزرگ‌ترین موانع، صدای موسوم به غرش صوتی است.
غرش صوتی نتیجه امواج ضربه‌ای است که هنگام پرواز هواپیما با سرعت‌های مافوق صوت در جلوی آن ایجاد می‌شود. این امواج به‌صورت یک موج مخروطی شکل می‌گیرند و زمانی که به سطح زمین می‌رسند، به صدای بلند و آزاردهنده‌ای با شدت 110 دسی‌بل تا 140 دسی‌بل تبدیل می‌شوند که معادل صدای رعدوبرق است. این غرش نه‌تنها مزاحمت ایجاد می‌کرد، بلکه می‌توانست آسیب‌هایی به محیط‌زیست و حیات‌وحش وارد کند.
