اینگرید ژاک، ستون‌نویس روزنامهٔ USA TODAY نوشت: زهران ممدانی کار بزرگی انجام داده تا شهردار بعدی نیویورک شود.باید برای این موفقیت به او اعتبار داد.
به گزارش انتخاب، در ادامه این مطلب آمده است: ممدانی ۳۴ ساله، از یک قانون‌گذار ایالتی نسبتاً گمنام، به چهره‌ای برجسته تبدیل شد و در انتخابات مقدماتی دموکرات‌ها در ماه ژوئن توانست بر «اندرو کوئومو» فرماندار پیشین نیویورک، غلبه کند.
کوئومو ۶۷ ساله اما تصمیم گرفت در رقابت بماند و به‌عنوان یک نامزد مستقل وارد کارزار نهایی شود. برای بار دوم، ممدانی سیاست‌مدار باتجربه‌تر را شکست داد.
چیزی که ممدانی از نظر سابقه و اعتبار کم دارد، با کاریزما و جوانی‌اش جبران می‌کند؛ ویژگی‌هایی که آشکارا برای رأی‌دهندگان شهر – به‌ویژه جوانان – جذاب‌تر بود.
اما آنچه او عرضه می‌کند، از نظر من نگران‌کننده است — و نگران‌کننده‌تر از آن، اینکه بسیاری از مردم آن را پذیرفته‌اند.
ممدانی یک سوسیالیست دموکرات است، و سیاست‌هایش برای آرمان‌های این کشور دربارهٔ بازار آزاد و فردگرایی خطرناک است.
کافی است به فهرست خواسته‌های ممدانی نگاه کنید:
از همان آغاز، تمرکز کارزار او بر قابل‌تحمل‌کردن هزینه‌های زندگی در پرجمعیت‌ترین شهر کشور بود.
برنامهٔ ممدانی شامل مواردی مانند مراقبت رایگان از کودک، اتوبوس رایگان، انجماد اجاره‌ها و حتی ایجاد فروشگاه‌های مواد غذایی دولتی می‌شود.
اما مشکل همهٔ این «چیزهای رایگان» این است که در واقع رایگان نیستند.
کسی باید هزینهٔ آن را بپردازد.
و همان‌طور که معمولاً در میان دموکرات‌ها مرسوم است، ممدانی قصد دارد مالیات اضافی ۲ درصدی بر کسانی که سالانه بیش از یک میلیون دلار درآمد دارند، وضع کند.
(خوشبختانه، او نمی‌تواند این کار را به‌تنهایی انجام دهد؛ نیازمند تأیید مجلس ایالتی و فرماندار است.)
بنابراین، جای تعجب نیست که ثروتمندان نیویورکی تمام تلاش خود را کردند تا ممدانی را از راهیابی به شهرداری بازدارند.
سوپرپک‌هایی که از کوئومو حمایت می‌کردند، بیش از ۴۰ میلیون دلار جمع‌آوری کردند، که بخش زیادی از آن از سوی میلیاردرهایی مانند بیل اکمن و بری دیلر تأمین شد.
«دیو پورتنوی» بنیان‌گذار شرکت Barstool Sports، که دارایی خالص او حدود ۲۵۰ میلیون دلار تخمین زده می‌شود، پیش از انتخابات گفته بود که اگر ممدانی پیروز شود، احتمال دارد دفتر مرکزی شرکتش را از نیویورک خارج کند.
باید انتظار داشت کارآفرینان و ساکنان ثروتمند بیشتری نیز نیویورک را ترک کنند و به ایالت‌های با مالیات کمتر مانند فلوریدا و تگزاس بروند.
وقتی «ثروتمندان بدجنس» دیگر برای گرفتن مالیات وجود نداشته باشند، پرداخت هزینهٔ همهٔ این برنامه‌های «رایگان» بسیار دشوارتر خواهد شد.
پیروزی ممدانی پرسش‌هایی فراتر از محدودهٔ نیویورک ایجاد کرده است — پرسش دربارهٔ آیندهٔ حزب دموکرات.
آیا انرژی پشت سر پیروزی او نشان می‌دهد حزب تا چه اندازه حاضر است به سمت چپ حرکت کند؟
درست است که کوئومو «بار سنگینی» با خود داشت.
فرماندار سابق در سال ۲۰۲۱ در پی رسوایی آزار جنسی از سمت خود استعفا داد.
او همچنین به‌دلیل سیاست‌هایش در دوران کووید-۱۹ و بحران خانه‌های سالمندان که به مرگ افراد مسن انجامید، با انتقادات گسترده‌ای روبه‌رو بود.
بنابراین شاید مردم نیویورک از او خسته شده بودند.
اما پیروزی ممدانی فراتر از این است.
یک ائتلاف رو‌به‌رشد از رأی‌دهندگان ترقی‌خواه اکنون آشکارا از سوسیالیسم حمایت می‌کند.
بر اساس نظرسنجی اخیر Axios–Generation Lab از دانشجویان آمریکایی، ۶۷ درصد از آنان دیدگاهی مثبت یا خنثی نسبت به واژهٔ «سوسیالیسم» دارند — در حالی که تنها ۴۰ درصد همین نظر را دربارهٔ «سرمایه‌داری» دارند.
تفاوت حزبی در این دیدگاه‌ها چشمگیر است:
۴۷٪ از دموکرات‌ها و ۳۱٪ از مستقل‌ها نسبت به سوسیالیسم دیدگاه مثبت دارند، در حالی که فقط ۵٪ از جمهوری‌خواهان چنین نظری دارند.
با توجه به تلاش دموکرات‌ها برای بازتعریف خود پس از شکست‌های انتخاباتی سال ۲۰۲۴، فشار فزاینده‌ای از سوی چهره‌های نوظهور مانند زهران ممدانی و الکساندریا اوکازیو-کورتز نماینده نیویورک برای در آغوش گرفتن ایده‌های سوسیالیستی وجود دارد.
«هاکیم جفریز» رهبر اقلیت مجلس نمایندگان از نیویورک (که اندکی با اکراه) پیش از انتخابات از ممدانی حمایت کرد، اما گفته است شهردار منتخب نمایندهٔ آیندهٔ حزب دموکرات در سطح ملی نیست.
من اما چندان مطمئن نیستم.
