عصر ایران ؛ احسان محمدی - در یکی از پلان‌های فیلم «جویندگان طلا» ساخته چارلی چاپلین، وقتی چارلی و مرد همراهش در برف گیر افتاده‌اند و به کلبه چوبی پناه برده‌اند از فرط گرسنگی‌همه چیز می‌خورند، حتی ‌کفش‌های چرمی را می‌اندازند داخل آب جوش! اما فایده ندارد و کار به جایی می‌رسد که مرد هیکلی دچار توهم می‌شود، چارلی را به شکلی مُرغی می‌بیند که داخل کلبه راه می‌رود و می‌خواهد او را شکار کند و بخورد!

 

همکاری دارم که علیرغم ظاهر ظریف و شکننده‌اش، عاشق گوشت است، وقتی در مورد کباب و کوبیده و شیشلیک حرف می‌زند توی چشم‌هایش یک انسان نئاندرتال می‌بینم که وسط غار، یک گوزن را به سیخ زده و روی آتش می‌چرخاند و تنهایی می‌خورد، نیزه‌ای هم توی دستش است که هر کس بخواهد نزدیکش شود حتماً فرو می‌کند توی قلبش!

 

در عصری که گیاه‌خواری ترویج می‌شود او احتمالاً فلسفه‌اش این است که من گاوها و‌ گوسفندها را می‌خورم تا گیاهان را نخورند!  گاهی فکر می‌کنم این جریان گیاه‌خواری که در شبکه‌های اجتماعی مدام کافه و رستوران و فروشگاه‌های تامین‌کننده غذاهایش تبلیغ می‌شود یک مُد کوتاه مدت است یا افراد واقعاً با اشتیاق به سمتش می‌روند و روز به روز به تعدادشان اضافه می‌شود؟ اصلاً خوی آدمی چقدر با گیاه‌خواری، خام گیاه‌خواری و چیزهایی مثل اینها جور در می‌آید؟

 

ما که گاهی گوشت می‌خوریم آدم‌های بدی هستیم؟ همکارم که شیفته کباب است در کدام دسته جا می‌گیرد؟ گوشت گیرش نیاید نکند ما را مثل مرغ چارلی چاپلین شکار کند؟!