شبکه بی بی سی در قالب برنامه ای با عنوان Panorama، سخنان دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا را به صورت جهت‌دار و تحریف‌شده بازتاب داده است. موضوعی که با بازخوردهای بین المللی گسترده ای رو به رو شده و انتقادات جدی کاخ سفید از این اقدام بی بی سی و همچنین اعتراضات افکار عمومی علیه این حرکت سبب شد تا دو نفر از مدیران ارشد شبکه بی بی سی با نام های "تیم دیوی" مدیر کل بی بی سی و "دبورا ترنس" رئیس بخش خبر این شبکه، استعفا دهند. این رویداد جدای از اینکه توجهات گسترده بین المللی را به خود جلب کرده با 2 نکته معنادار نیز همراه است که تحلیل آن ها از اهمیت برخوردار می باشد. 

اول اینکه بیایید تصور کنیم که این حرکت از سوی بی بی سی علیه کشوری اتفاق می افتاد که مخالف با روایت‌ها و گفتمان جهان غرب در موضوعات مختلف سیاسی، اقتصادی، امنیتی و راهبردی است. آیا واقعا این شبکه حاضر به پذیرش خطای خود و اعتراف به آن بود؟ در سال های گذشته بارها و بارها شاهد مواردی بوده ایم که شبکه بی بی سی و البته طیف متنوعی از دیگر رسانه‌های غربی، به راحتی علیه دیگر کشورها نظیر ایران دست به دروغ‌پراکنی زده اند و از تبعات آن نیز به راحتی فرار کرده اند و حتی از حمایت دولت های غربی و امپراطوری رسانه ای آن ها هم برخوردار شده اند. 

حال این مرتبه صرفا چون پای رئیس جمهور آمریکا در میان است و بی بی سی فقط باید از ابزار تحریف و دروغ علیه کشورهای مخالف و منتقد غرب استفاده می کرد، می بینیم که این شبکه با یک بحران تمام عیار رو به رو شده است. به بیان ساده تر، آنچه بی بی سی اکنون تجربه می کند ترجمه ساده این گزاره است: این رسانه و دیگر رسانه های غربی صرفا حق دارند علیه کشورهای منتقد غرب دست به تحریف بزنند و هرگونه اقدام مشابه علیه رهبران غربی، عقوبتی سخت را برای آن ها در پی خواهد داشت!  

نکته دوم اینکه بی بی سی در طی سال های گذشته در طیف متنوعی از رسوایی های رسانه ای گرفتار شده است. حال در وضعیت کنونی با پیش آمدن رسوایی جدید، شاهد تیر خلاص به این رسانه انگلیسی که عملا پیمانکار جریان های سیاسی و امنیتی غربی است بودیم. تردیدی نیست که این قبیل رویدادها اعتبار ادعایی رسانه های پُرسروصدایی نظیر بی بی سی نزد افکار عمومی بین المللی را تضعیف می کنند و این مساله از چشم اندازی کلان، یک چالش معنادار و جدی را برای غربی ها در حوزه قدرت نرم و دیپلماسی عمومی ایجاد می کند.

غرب که دهه‌ها است عادت به روایت سازی در مورد مسائل بین المللی از طریق رسانه‌های خود کرده، اکنون به نقطه ای رسیده که دیگر توان لاپوشانی رسوایی های خود در حوزه رسانه و روایت‌سازی را ندارد. موضوع که سقوط موقعیت جهانی آن را در پی خواهد داشت.