به گزارش مشرق، تارنمای این رسانه آمریکایی نوشت: ناو هواپیمابر «یو اس اس جرالد آر. فورد»، بزرگترین ناو هواپیمابر جهان، در روز ۱۱ نوامبر (۲۰ آبان) به عنوان بخشی از یک استقرار نظامی آمریکا به بهانه مقابله با قاچاقچیان مواد مخدر آمریکای لاتین، وارد دریای کارائیب شد. این عملیات، بزرگترین بسیج نیروهای نظامی ایالات متحده در منطقه آمریکای لاتین از سال ۱۹۸۹ بود که پس از یک سری حملات واشنگتن صورت گرفت؛ حملاتی که منجر به کشته شدن ده‌ها نفر در قایق‌های کوچک شده است.
عملیات اخیر آمریکا در این منطقه، احتمال حمله آمریکا به ونزوئلا و برکناری نیکولاس مادورو رئیس جمهوری این کشور را افزایش داده است؛ هر چند که دونالد ترامپ رئیس جمهوری آمریکا این احتمال را رد می کند.
مادورو و برخی دیگر از سران منطقه، گفته اند که افزایش حضور نظامی آمریکا همچنین نشان دهنده برنامه‌هایی برای تصرف ذخایر نفتی ونزوئلا است. اگرچه صنعت نفت کاراکاس به دلیل دهه‌ها کمبود سرمایه‌گذاری و سوء مدیریت، در وضعیت نابسامانی قرار دارد، اما ذخایر نفتی این کشور هنوز بزرگترین ذخایر نفتی جهان هستند.
نفت ونزوئلا مدت‌هاست که محور اصلی روابط این کشور با واشنگتن بوده است. پیش از آن که هوگو چاوز رئیس جمهوری وقت ونزوئلا صنعت نفت این کشور را ملی کند، در بیشتر سالهای قرن گذشته، شرکت‌های آمریکایی بر تولید نفت ونزوئلا تسلط داشتند. در سالهای اخیر، رهبران ونزوئلا دولت ایالات متحده را به استفاده از تحریم‌ها و فشار سیاسی برای دخالت در صنعت انرژی این کشور متهم کرده‌اند.
احتمال حمله واشنگتن به دارایی نفتی ونزوئلا؟
بلومبرگ نوشت: هیچ نشانه‌ای از سوی مقامات آمریکایی مبنی بر این که تأسیسات نفتی یا گازی هدف حملات باشند، وجود ندارد. پیت هگست وزیر دفاع آمریکا در روز ۱۱ نوامبر، هنگام اعلام استقرار ناو هواپیمابر یو اس اس جرالد آر. فورد، مدعی شد که هدف از کارزار نظامی فعلی در کارائیب «مختل کردن قاچاق مواد مخدر و تضعیف و از بین بردن سازمان‌های جنایی فراملی» است.
گفته می شود دو گروه جنایتکار ونزوئلایی اهداف اصلی این عملیات هستند: کارتل د لوس سولز (de los Soles) و ترن د آراگوا (Tren de Aragua) که هر دو به عنوان گروه‌های تروریستی شناخته می‌شوند.
طبق گزارش واشنگتن پست، دارایی‌های مرتبط با مواد مخدر، از جمله محموله هوایی غیرقانونی، آزمایشگاه‌ها و انبارهایی که گفته می‌شود توسط کارتل د لوس سولز مدیریت می‌شوند، احتمالا هدف بعدی حملات ایالات متحده خواهند بود.
وضعیت امروز صنعت نفت ونزوئلا
به نوشته بلومبرگ، تولید نفت خام در ونزوئلا از سالهای اوج خود در اواخر دهه ۱۹۹۰، زمانی که بیش از سه میلیون و ۲۰۰ هزار بشکه در روز تولید می‌کرد، بیش از ۷۰ درصد کاهش یافته است.
بر اساس این گزارش، ونزوئلا اکنون در بین تولیدکنندگان جهان در رتبه بیست و یکم قرار دارد و پیش‌بینی می‌شود که تولید همسایگان نوظهور ونزوئلا شامل گویان، و همچنین آرژانتین، که از نظر تاریخی تولیدکننده کوچکی بوده است، در سال های آینده از تولید نفت این کشور پیشی بگیرد.
صادرات نفت منبع اصلی درآمد ونزوئلا است؛ اگرچه مادورو در چند سال گذشته بر تنوع بخشیدن به اقتصاد خود تمرکز کرده است. اما دست‌کم ۹۵ درصد از درآمد خارجی این کشور از فروش نفت حاصل می‌شود.
دلیل وخامت صنعت نفت ونزوئلا
بلومبرگ مدعی شد: سقوط نفت ونزوئلا به اوایل دهه ۲۰۰۰ میلادی برمی‌گردد، زمانی که انقلاب سوسیالیستی چاوز، این صنعت را تحت کنترل شدیدتر دولت قرار داد، سرمایه‌گذاری خارجی را از کشور خارج کرد و فساد و سوء مدیریت را تثبیت کرد.
بر اساس این گزارش، شرکت‌های بزرگ غربی، از جمله کونوکو فیلیپس و اکسون موبیل، پس از یک بازنگری قانونی که شرکت نفت دولتی پترولئوس د ونزوئلا (PDVSA) را به سهامدار عمده در سرمایه‌گذاری‌های آنها تبدیل کرد، سلب مالکیت شدند. برخی دیگر شرکت ها مانند توتال انرژیز نیز داوطلبانه کشور را ترک کردند.
این شبکه خبری آمریکایی در بخشی از تحلیل خود مدعی شد که اصلاحات چاوز شامل برچیدن سیستم شایسته‌سالاری در شرکت نفت دولتی ونزوئلا و استخدام بیش از حد نیروهای وفادار به حزب در این شرکت بود. به دنبال این اقدامات مجموعه ای از حوادث در خطوط لوله و تأسیسات نفتی رخ داد، از جمله انفجار سال ۲۰۱۲ در مجتمع پالایشگاهی کاردون (Cardon)، یکی از بزرگترین پالایشگاه‌های جهان، که باعث کاهش شدید تولید و مجبور شدن این کشور عضو اوپک به واردات سوخت برای نیازهای خود شد. اگرچه قیمت نفت خام در اواسط دهه ۲۰۰۰ به بیش از ۱۰۰ دلار رسید، اما این صنعت با پرونده‌های پولشویی و کیفرخواست‌های بین‌المللی علیه مقامات، بیش از پیش متزلزل شد.
شرکت های فعال در صنعت نفت ونزوئلا
شرکت بزرگ نفتی شورون مستقر در هوستون، که دارای مجوز آمریکا برای عملیات مشترک محدود با شرکت نفت دولتی ونزوئلا برای تولید نفت و ارسال آن به پالایشگاه‌های ساحل خلیج ایالات متحده است، تنها شرکت آمریکایی است که پس از خروج سایر شرکت‌های بزرگ، از جمله کونوکو، اکسون، توتال، شل و اکوئینور، هنوز در حال فعالیت است.
شرکت های رپسول اسپانیا، اِنی ایتالیا و مورل ات پروم فرانسه نیز در پروژه‌های نفت و گاز با پترولئوس د ونزوئلا حضور دارند و در آن ها مشارکت می‌کنند.
تحریم‌های واشنگتن، متحدان سیاسی دیرینه ونزوئلا، از جمله روسیه و چین را از گسترش مشارکت‌های خود با شرکت نفت دولتی ونزوئلا منصرف کرده است. تولیدکننده نفت دولتی روسیه، یعنی شرکت روس‌نفت، دارایی‌های خود را در این کشور به یک شرکت جایگزین که تحت تحریم نیست، منتقل کرده و شرکت دولتی چین موسوم به CNPC در سالهای اخیر حضور حداقلی در این کشور داشته است.
بزرگترین خریدان نفت خام ونزوئلا
چین تاکنون بزرگترین خریدار نفت خام ونزوئلا بوده است. ونزوئلا نفت خود را با نفت‌کش‌های به اصطلاح «کشتی‌های ارواح» به این کشور صادر می‌کند. این کشتی ها برای جلوگیری از تحریم‌ها، منشأ نفت را پنهان می‌کنند. چین، نفت ونزوئلا را از طریق پالایشگاه‌های مستقل، معروف به تی‌پات‌ها (Teapot) که به صورت عمده در استان شاندونگ چین متمرکز شده‌اند، خریداری می‌کند.
علاوه بر این، گریدهای سنگین نفت ونزوئلا تقاضای خاص برای نفت خام غلیظ موسوم به «آسفالتی» این کشور در آمریکا را تامین می‌کند.
افزایش بهای نفت در صورت حمله آمریکا به ونزوئلا؟
پاسخ بلومبرگ منفی است. این رسانه به نقل از فرانسیسکو مونالدی، مدیر سیاست انرژی آمریکای لاتین در موسسه سیاست عمومی بیکر دانشگاه رایس، نوشت: «حملات پراکنده به دارایی‌های مرتبط با قاچاق مواد مخدر مانند باندهای فرودگاه یا آزمایشگاه‌ها کمترین تاثیر را بر قیمت‌ها خواهد داشت و بازار نفت به سرعت آن را جذب خواهد کرد.»
به گفته این کارشناس، این امر به دلیل سهم حداقلی ونزوئلا در بازار جهانی - که کمتر از یک درصد از تولید جهان را تشکیل می‌دهد - و اشباع قریب‌الوقوع نفت خام در سراسر جهان است که توسط تحلیلگران پیش‌بینی شده است.
