به گزارش خبرنگار فرهنگی تابناک، آنتونی هاپکینز بازیگر انگلیسی هالیوود که به‌عنوان یکی از بازیگران اصیل و به‌اصطلاح باکلاس سینما شناخته می‌شود، متولد ۱۹۳۷ است و اکنون ۸۷ سال دارد اما ازجمله بازیگران سن و سال‌دارِ هنوز فعال سینماست. او از سال ۱۹۶۷ در سینما حضور دارد و همچنان بازی می‌کند.
هاپکینز در انگلستان، به‌عنوان بازیگر تئاتر فعالیت می‌کرد و یک‌روز زندگی‌اش را جمع و جور کرد تا در سینمای هالیوود بازی کند. البته حرف دلش این بود که دوست دارد در مرکز صحنه باشد و نقش‌های بزرگ بازی کند. در عین حال هم علاقه‌ای به برجسته‌بودن و شریف‌بودن ندارد! وقتی هم جایزه اسکار را گرفت، با خود گفت حالا به جایی رسیده که می‌تواند چندفیلم بد هم بازی کند و به‌گمانش در آن‌مقطع (گرفتن اسکار به‌خاطر بازی در «سکوت بره‌ها») سقف زندگی‌اش را لمس کرد.
پدر آنتونی هاپکینز نانوا بود و دلش می‌خواست پسرش در مغازه به او کمک کند. او در دوران مدرسه، هیچ‌دوستی نداشت و دیگران را پس می‌زد. دانش‌آموز ضعیفی بود و از این‌حس که آدم بی‌عرضه‌ای است فراری بود. به‌قول خودش زیاد بلد نبود مُد روز حرف بزند و تنها بچه خیابان‌شان بود که به ناخن انگشتش زل می‌زد. به همین‌دلیل پدر و مادرش نگرانش بودند. با این‌حال آن‌سال‌ها برایش سازنده بودند و کودکی ساده و دلپذیری داشته است.
این‌بازیگر، همیشه موفق نبوده و مثل خیلی از آدم‌های معمولی و غیرمعمولی دیگر، یک‌دوره سقوط هم داشته است. هاپکینز در دوره‌ای که به‌عنوان بازیگر تئاتر در انگلستان فعالیت می‌کرد، و پیش از مهاجرتش به آمریکا، درگیر اعتیاد به الکل و افراط در نوشیدن شد. او پس از رفتن به هالیوود هم درگیر این‌اعتیاد بود. به همین‌دلیل، هالیوود در وهله اول برایش جهنم شد و بعد با ترک نوشیدن، زندگی‌اش روی روال عادی افتاد و نوبت رستگاری‌اش رسید. او این‌روزها در سنین کهن‌سالی، خود را عاشق سردی زندگی و اجتناب‌ناپذیری‌اش می‌داند.
آنتونی هاپکینز، فن بازیگری را برای خود در حکم درمان می‌داند و می‌گوید اگر بازیگر نمی‌شد، شاید یک‌جنایتکار می‌شد و به‌گمانش آدم خوبی از آب درنمی‌آمد اگر بازیگر نمی‌شد. بازیگری به او کمک کرده بخش‌هایی از شخصیتش و تاریکی درونش را بشناسد.
در روزهای جوانی حضور در انگلستان، لارنس اولیویه بازیگر بزرگ و شکسپیرین معروف انگلیسی از هاپکینز برای حضور و عضویت در تئاتر سلطنتی دعوت کرد. هاپکینز هم با پذیرش این‌دعوت و در حالی که فقط می‌خواست معروف شود، فعالیت در تئاتر سلطنتی بریتانیا را شروع کرد. او می‌گوید در آن‌وهله نمی‌خواسته بازیگر بزرگی شود؛ فقط می‌خواسته معروف شود. اما نمی‌خواسته لارنس اولیویه بعدی باشد. به‌نظر می‌رسد همین‌نگاه هم باعث موفقیت هاپکینز شده است. چون اگر می‌خواست اولیویه را تقلید کند، به جایگاه امروزی‌اش در بازیگری نمی‌رسید. بزرگان بازیگری، دوبله و فعالیت‌های نمایشی و هنر در ایران هم همیشه می‌گویند اگر قصد تقلید یکی دیگر را داری، به جایی نخواهی رسید چون مدل برتر و کامل‌تر آن‌تقلید، خود آن‌شخصیت و بازیگر مورد نظر توست که دیگران برای استفاده از نسخه اصلی به خودش مراجعه می‌کنند. توی بازیگر یا هنرمند باید هنر خودت را کشف و ارائه کنی.
بازیگر نقش دکتر هانیبال لکتر در «سکوت بره‌ها» و دنباله‌اش که به‌نظر آدم ترسناکی می‌رسد، در زندگی واقعی خجالتی است و خود را یک‌آدم غیراجتماعی معرفی می‌کند که چندتا دوست بیشتر ندارد اما به همین‌تعداد اکتفا کرده و راضی است. تنهایی را هم دوست دارد و با وجود داشتن همسر و چند فرزند، ترجیح می‌دهد بیشتر اوقات تنها باشد. شاید هم به همین‌دلیل است که نقش‌های عجیب و غریب را به او پیشنهاد می‌دهند. چون ظاهرا با این‌شخصیت‌ها تفاهم دارد. هاپکینز در توضیح بیشتر این‌مساله می‌گوید چندان دوست ندارد احساساتش را نشان دهد؛ شاید این‌ویژگی، خصوصیت مردها یا شاید خصوصیت اخلاقی انگلیسی‌ها باشد. به هرحال او دوست ندارد کسی اشک‌هایش را ببیند.
ایفای نقش دکتر هانیبال لکتر در «سکوت بره‌ها»
هاپکینز می‌گوید علاقه‌اش به تنهایی، یک‌سبک‌زندگی کامل نیست اما شاید نوعی از شهیدشدن باشد. ویژگی دیگری هم که برای خودش برمی‌شمارد، این است که مردم اطرافش، به راحتی فریبش می‌دهند و گولش می‌زنند! او می‌گوید عیب اصلی‌اش این است که ساده‌لوح است. این‌بازیگر بزرگ در دوران کودکی، یک‌بچه منزوی بوده که با این‌عقیده بزرگ شده فایده مهمی ندارد اما توانست در هالیوود که بازیگرها طبقه‌بندی می‌شوند، جایگاه ویژه‌ای برای خود دست و پا کند.
یکی دیگر از جملات آنتونی هاپکینز درباره زندگی و علاقه‌اش به تنهایی که در فیلم مستند زندگی‌اش آن را به زبان آورده، هنگامی است که مشغول رانندگی با لکسوس کروکی (بدون سقف) خود است و می‌گوید «هرکسی می‌گه شهرت تنهایی می‌آره، یا نیاز به روانشناس دارد یا کتک!»
بد نیست به نگاه کلی و عمومی آنتونی هاپکینز هم در زندگی اشاره کنیم. او می‌گوید نمی‌داند نقشش در دنیا چیست. چون تحمل تئاتر بریتانیا را نداشته، به هالیوود رفته و احساس می‌کرده به انگلستان و تئاتر آن‌جا تعلق نداشته است. او فردی شورشی و شاد است و خیلی جنب و جوش داشته. علت بازیگرشدنش هم این بوده که می‌خواهد چیزی به مردم ارائه کند. البته بازیگر شدنش و تلاش برای ماندن در این‌حرفه، به‌معنای جنگیدن نیست. بلکه به این‌دلیل بوده که کار دیگری بلد نبوده است.
بازیگر فیلم «پدر» (۲۰۲۰) در یکی از مصاحبه‌های تصویری قدیمی‌اش گفته «من آدم نقش اصلی نیتم. من برد پیت، رابرت ردفورد و تام کروز نیستم. من ستاره نیستم. بازیگرم!» همین‌جملات بیانگر این هستند که این‌بازیگر به جایگاه و توانایی‌های خود واقف است و با تمرکز بر فهم همین‌مساله، کارش را پیش برده و در حد و اندازه خود موفق بوده است.
صادق وفایی
