عصر ایران ؛ علی خیرآبادی - حسن رنگرز زمانی وارد تیم ملی شد که فضای کشتی فرنگی ایران بیش از آن که یادآور مدال باشد پر از تردید و بی‌ثباتی بود. سال‌هایی که تیم بیشتر از آن که حریفان را بترساند خودش نگران آینده بود. اما امروز اگر به تابلوی نتایج نگاه کنیم تصویری کاملا متفاوت دیده می‌شود. رنگرز نه تنها ساختار فنی را بازآرایی کرد بلکه با شهامت به سراغ نسلی رفت که هنوز نامشان بر سر زبان‌ها نبود. همین جوان شدن تیم تبدیل شد به نقطه آغاز یک چرخش بزرگ.
محصول این اعتماد جسورانه حالا روی میز است. دو طلای المپیک همراه یک نقره و یک برنز در مهم‌ترین آوردگاه ورزش جهان نشانه توانایی تیمی است که در گذشته نزدیک حتی ثبات تاکتیکی هم نداشت. اما فراتر از مدال‌ها یک چهره از دل این مسیر بیرون زده که قصه‌اش از همه دیدنی‌تر است. سعید اسماعیلی که قبل از المپیک با یک ویدیو در فضای مجازی شناخته می‌شد. شکست تلخی که در ثانیه‌های پایانی و با یک غفلت رقم خورده بود. همان ویدیو بارها دست به دست شد و اسماعیلی تا مدت‌ها نمادی از باختی دردناک بود. اما ورزش همیشه جایی برای بازگشت دارد و او بهترین بهره را از این فرصت برد. در فاصله‌ای کوتاه از آن تصویر تلخ تا امروز، اسماعیلی دو قله اصلی کشتی را فتح کرده.
قهرمانی جهان و طلای المپیک او را تبدیل به یکی از برجسته‌ترین فرنگی‌کاران نسل جدید کرده است. حالا هم در مسابقات کشورهای اسلامی دوباره روی سکوی نخست ایستاد و نشان داد مسیرش اتفاقی نیست. چیزی که رنگرز از ابتدا روی آن شرط بست همین بود. تغییر ذهنیت. تبدیل یک ورزشکار از باور شکست به باور قهرمانی. فرایندی که اگرچه در حرف ساده به نظر می‌رسد اما در عمل نیازمند سال‌ها تمرین، اعتماد و ثبات فنی است.
کارنامه این چند روز هم گواه دیگری است بر ادامه مسیر درست. چهار طلا همراه یک نقره و یک برنز در شش وزن مسابقات کشورهای اسلامی یعنی تیم نه تنها مدال می‌گیرد بلکه از نظر گستره کیفیت هم در سطح بالایی قرار دارد. این نتایج معمولا زمانی رخ می‌دهد که تیم در هر وزن صاحب گزینه‌های آماده باشد. درست همان چیزی که رنگرز از بدو ورود هدف گرفت. کشتی فرنگی ایران سال‌ها بر چند چهره خاص متکی بود اما امروز توزیع مدال‌ها نشان می‌دهد دایره قهرمانان گسترده شده. این اتفاق برای هر تیمی که می‌خواهد در سطح جهان پایدار بماند حیاتی است.
حالا پرسش اصلی این است که این مسیر تا کجا ادامه دارد. پاسخ ساده نیست اما نشانه‌ها امیدوارکننده‌اند. تیمی که ستون‌های تاکتیکی محکمی پیدا کرده و از نسل جدید تغذیه می‌شود معمولا در چرخه بعدی المپیک هم رقابتی باقی می‌ماند. از سوی دیگر تجربه المپیک پاریس اکنون در ذهن این نسل ته‌نشین شده و روند رشد اسماعیلی و هم‌نسلانش نشان می‌دهد که توان عبور از فشار رقابت‌های جهانی را دارند. کشتی فرنگی ایران بعد از مدت‌ها نه فقط مدال می‌گیرد بلکه هویت دارد. این همان چیزی است که یادداشت‌های اتلتیک به آن می‌گویند امضای مربی. امضایی که امروز پای نتایج تیم ملی دیده می‌شود و نامش حسن رنگرز است.
