جاکارتا، پایتخت اندونزی، در گزارش جدید سازمان ملل عنوان پرجمعیت‌ترین شهر جهان را به‌دست آورد؛ رتبه‌ای که پیش‌تر در اختیار توکیو بود و این‌بار با اختلافی قابل توجه از داکا، پایتخت بنگلادش، عبور کرد.
به گزارش زومیت، گزارش سازمان ملل «چشم‌انداز شهرنشینی جهان در ۲۰۲۵» نشان می‌دهد جمعیت جاکارتا به حدود ۴۲ میلیون نفر رسیده و این شهر از جایگاه سی‌وسوم در سال ۲۰۱۸ به صدر فهرست رسیده است.
پس از جاکارتا، داکا با ۳۶ میلیون نفر قرار دارد؛ شهری که تا میانه‌ی قرن حاضر «به بزرگ‌ترین شهر جهان» تبدیل می‌شود. این تغییرات روند پرشتاب گسترش اَبَرشهرها را آشکار می‌کند؛ روندی که اکنون نیمی از جمعیت ۸٫۲ میلیارد نفری جهان را به شهرها کشانده است.
تعداد شهرنشینان ظرف ۷۵ سال گذشته تقریباً دو برابر شده و ۹ شهر از ۱۰ شهر نخست جهان در آسیا قرار دارند. قاهره، تنها شهر غیرآسیایی در جمع ۱۰ شهر اول، با ۲۵ میلیون نفر در رتبه‌ی هفتم ایستاده؛ عددی که بیش از دو برابر جمعیت نیویورک است.
در ادامه‌ی فهرست، دهلی نو با ۳۰٫۲ میلیون نفر، شانگهای با ۲۹٫۶ میلیون، گوانگژو با ۲۷٫۶ میلیون، مانیل با ۲۴٫۷ میلیون، کلکته و سئول هرکدام با ۲۲٫۵ میلیون نفر دیده می‌شوند.
لی جونها، معاون دبیرکل سازمان ملل، در این گزارش تأکید کرده که «شهرنشینی یکی از نیروهای تعیین‌کننده‌ی عصر ما است و اگر به‌صورت فراگیر و هدفمند مدیریت شود، می‌تواند مسیرهای تازه‌ای برای اقدام اقلیمی، رشد اقتصادی و عدالت اجتماعی ایجاد کند.»
در سال ۱۹۷۵ تنها هشت اَبَرشهر در جهان وجود داشت؛ اما این عدد در سال ۲۰۲۵ به ۳۳ شهر رسیده که ۱۹ مورد آن در آسیا است. لس‌آنجلس و نیویورک تنها ابرشهرهای ایالات متحده به‌شمار می‌آیند.
به‌گفته‌ی سازمان ملل، برای دستیابی به توسعه‌ی متوازن، کشورها باید سیاست‌های ملی هماهنگ در حوزه‌ی مسکن، کاربری زمین، حمل‌ونقل و خدمات عمومی تدوین کنند. این نهاد پیش‌بینی می‌کند تعداد شهرهای جهان تا سال ۲۰۵۰ به ۱۵ هزار شهر برسد؛ بیشتر آن‌ها جمعیتی کمتر از ۲۵۰ هزار نفر خواهند داشت.
آمارهای بلندمدت نشان می‌دهد داکا در سال ۲۰۵۰ با ۵۲٫۱ میلیون نفر پرجمعیت‌ترین شهر جهان خواهد بود؛ درحالی‌که جمعیت توکیو به‌دلیل بحران جمعیتی ژاپن ۲٫۷ میلیون نفر کاهش می‌یابد.
جاکارتا با چالش‌های جدی روبه‌رو لست: شهری متراکم، آلوده، در معرض زمین‌لرزه و سیل و درحال فرونشست سریع.
دولت اندونزی در سال ۲۰۱۹ تصمیم گرفت پایتخت را به نوسانتارا در جزیره‌ی بورنئو منتقل کند؛ شهری حدود ۱۹۳۰ کیلومتر دورتر که تنوع زیستی کم‌نظیری دارد؛ اما این طرح با چالش‌هایی چون تأخیر ساخت‌وساز، کمبود سرمایه‌گذاری خارجی و مشکلات مدیریتی و مالکیت زمین مواجه است.
