عصر ایران ؛ علی نجومی ــ «کار بسیار دشواری است که از نشریات بخواهید تا بر روی موضوعات کلیدی و مهم تمرکز کنند. مطبوعات نباید به هیچ وجه امکان گریز از واقعیت را برای خواننده و مخاطب فراهم کنند. مخاطب باید دغدغه موضوعاتی را داشته باشد که بزرگ تر و مهم تر از خود او به عنوان یک فرد است. و نظر من به عنوان یک عکاس با تجربه این است که عموما و در اکثر مواقع مخاطب دارای این درک و تشخیص هست که چه مسایلی اهمیت دارند اما این مطبوعات هستند که در خیلی موارد متاسفانه مخاطب خود را جدی نمی گیرند. استدلال من این است که اگر یک یک اتفاق تراژیک در نقطه ای از دنیا رخ می دهد مردم علاقه دارند تا در مورد آن موضوع بدانند.»
این ها بخشی از حرف های جیمز نچوی عکاس مشهور آمریکایی در فیلم «مستند جنگ» است که در نوزدهمین دوره جشنواره سینما حقیقت به تازگی در سینما ها نمایش داده شد. این فیلم مستند ساخته کریستین فرای فیلمساز سوئیسی است و داستان زندگی حرفه ای جیمز نچوی است و در سال 2003 برنده جایزه پیبادی شد و در سال 2002 هم نامزد دریافت جایزه اسکار برای بهترین فیلم مستند بود.
نچوی متولد سال 1948 در آمریکا است و از سال 1984 با مجله تایم کار کرده است و از سال 1986 تا 2001 هم عضو آژانس عکس مگنوم بوده است. از مهمترین جوایز دریافتی وی، میتوان به دریافت پنج بار مدال طلای رابرت کاپا در سالهای ۱۹۸۳، ۱۹۸۴، ۱۹۸۶، ۱۹۹۴ و ۱۹۹۸، دو بار جایزه جهانی عکس مطبوعات و یادبود «یوگن» را برای عکاسی بشردوستانه نام برد. همچنین او در سال ۲۰۰۷ یکی از سه برندهٔ جایزهٔ تد بود.
همیشه یکی از دغدغه ها و سوالات مهم در مورد عکاسان و به طور عام تر روزنامه نگاران و خبرنگاران این است که آن ها تا چه اندازه ای از نظر حرفه ای باید به سوژه خود نزدیک شوند و در واقع با آن درگیر شوند. جیمز نچوی در این فیلم وقتی با این سوال مواجه می شود که چرا عکس هایش حسی عمیق از نزدیکی به سوژه را به مخاطب می دهد، این گونه پاسخ می دهد:
«من همیشه تاکیدم بر روی ایجاد یک رابطه دوستانه با سوژه هایم بوده است و این علی رغم این حقیقت بوده که من در اکثر مواقع به دلیل نداشتن زبان مشترک برای مکالمه قادر به صحبت کردن با سوژه هایم نبوده ام.»
رویداد هایی که عکس های بی نظیر جیمر نچوی از آن ها در این فیلم نشان داده می شوند عبارت است از :
جنگ کوزوو که در سال 1998 و 1999 بین نیروهای جمهوری یوگسلاوی سابق و جدایی طلبان کوزوو رخ داد جنگی خانمان سوز بود که طی آن حدود 7000 تا 10000 آلبانیایی تبار اهل کوزوو کشته شدند و نزدیک به 100 هزار نفر هم آواره شدند.
شاید تصویر یکی از آوارگان کوزوویی که با داس های بزرگ مخصوص دروی محصولات کشاورزی در حال راه رفتن است و حسی از مرگ و ترس را تداعی می کند ماندگارتین قاب جیمز نچوی از تراژدی کوزوو باشد.
باز هم سال 1998 و این بار یک کشور آسیایی. در این سال سوهارتو رییس جمهور اندونزی بعد از 31 سال از قدرت کناره گیری می کند. اما اندونزی روزها و ماه های نفس گیری را تجربه می کند. جمعیت بالا، فقر شدید و بحران سیاسی همه دست به دست هم داده اند تا یک نقطه مهم از تاریخ معاصر اندونزی رقم بخورد. تصاویر بی بدیل جیمز نچوی از تظاهرات خیابانی و فقر مردم اندونزی بسیار تکان دهنده است.
چشمان اشک بار جیمز نچوی در اثر شلیک گاز اشک آور توسط نیروهای اسرائیلی قاب ماندگار این بخش از فیلم است که به انتفاضه فلسطینی ها علیه اشغالگران اسرائیلی می پردازد. در بسیار از سکانس های این بخش از فیلم چاره ای جز ستایش نچوی را نداریم که خطر کشته شدن را به جان می خرد تا روایتی دست اول از خط مقدم ارايه دهد.
از دیگر بخش های فیلم می توان به معدن گوگرد در شرق جاوه اندونزی اشاره کرد که روایت گر داستان کارگران معدن های گوگرد در اندونزی است که با استنشاق مداوم گاز سمی گوگرد در معدن رو به رو هستند اما به علت فقر شدید مجبور به کار کردن در آن شرایط هستند.
