دکتر برزویه نجی در یادداشتی نوشت؛ مراجعه به نظرات در فضای مجازی مانند نمونه برداری پزشکی است. اگر حجم مناسب نمونه را از قسمت های مختلف بافت بردارید می‌تواند اطلاعات خوبی از وضعیت سلامتی یا آسیب بافتی ارائه بدهد. ولی اگر در میان نمونه ناکافی هم نشانه های خطر رویت شود نمی توان از کنار آن آسان گذشت. بررسی کامنت های خبرگزاری ها و حتی پیج های هنری و اجتماعی هم می‌تواند اطلاعات جالبی از وضعیت ذهنی جامعه در اختیار بگذارد.

بی بی سی فارسی خبری کار کرده است چهارده میلیون و اندی نفر در بریتانیا زیر خط فقط زندگی میکنند و بعضاً از بانک غذا استفاده میکنند. خبر دردناکی است و هر انسان آزاده ای را غمگین میکند. بدیهی ترین واکنش شهروند ایرانی نیز با توجه به آمار بالای فقر در ایران می تواند همدلی باشد.

عمده واکنش کاربران زیر این خبر ابتدا از نظریات توطئه سرچشمه گرفته بود که از موارد ساده تر مثل اینکه این خبر ها برای عادی سازی گرانی در ایران پخش شده تا موارد پیچیده تر مبنی بر اینکه بودجه بی بی سی فارسی مستقیم از جمهوری اسلامی دریافت می شود را شامل می‌شد. حتی یک مورد هم همزمان دست جمهوری اسلامی و سلطنت طلبان در آن واحد رویت شده بود!!!

نظریات توطئه نه مختص ایران است و نه امری جدید. آنچه قلب من را به درد آورد مکانیسم انکار بود. مکانیسم انکار اولین واکنش ذهن انسان است به اخبار ناگواری که به نوعی با سوگ همراه است. سوگ می تواند نه فقط از دست رفتن یک فرد بلکه از دست رفتن یک موقعیت یا باور باشد و فرد در شرایطی که چنین باوری برایش محوری باشد به عنوان اولین واکنش ابتدا اصالت متضاد آنرا منکر می شود؛ مانند پدری که خبر از فساد اخلاق فرزندش گرفته باشد.

در میان واکنش های کاربران مواردی بود که افرادی با ناباوری با کامنت های مختصر فقط نوشته بودند : «دروغ است»، یا مضامین مشابه آن. دردناک بود که ببینم که توانسته اند با ذهن یک مخاطب ایرانی چنان کاری بکنند که با شنیدن خبر یک خبرگزاری بریتانیایی از وضعیت خود بریتانیا در پلتفرم رسمی آن خبرگزاری هم نتوانند وجود یک پدیده منفی اجتماعی را در کشوری غربی هضم کنند و به مکانیسم انکار متمسک شوند. از غرب برای ذهن جوان و حتی میانسال ایرانی بهشتی برین کشیده اند و پدیده های اجتماعی منفی را تنها مختص ایران و هم پیمانانش نشان داده اند. تخم کینه ای در دل ایرانیان افشانده اند که نسبت به هر چه دارند ناباور باشند و هر کاستی را محدود به ایران بدانند و خشمشان را نسبت به حاکمیت نشانه بروند!

کجا باید برویم فریاد بزنیم هشیار باشید که دشمنان دارند در مملکت تخم موریانه می پاشند که در ازای هزار توهین و ناسزا لااقل یک گوش شنوا هم نصیبمان بشود ؟