عصر ایران ؛ احسان محمدی - این روزها در شبکه‌های اجتماعی موجی برای تحریم لبنیات به راه افتاده است. ویدئوهایی که در آن افراد در سوپرمارکت‌ها دبه‌های شیر و ماست را دست می‌گیرند، درصد افزایش قیمت را اعلام می‌کنند و می‌گویند راه مقابله با گرانی، نخریدن این محصولات است تا تولیدکننده مجبور شود قیمت‌ها را کاهش دهد. 

 

خشم و عصبانیت مردم کاملاً قابل درک است، افزایش‌های ناگهانی و چندباره قیمت‌ها واقعاً روان‌فرساست. اما سؤال اینجاست که آیا مقصر اصلی، تولیدکننده لبنیات است؟

 

با علی قاضی‌خانی دوست قدیمی‌ام که دکترای تخصصی اصلاح نژاد دام دارد گپ می‌زدم.  بیش از ۲۰ سال در حوزه دامپروری و دامپزشکی کار کرده و حرفش از دل مزرعه‌های چند هزار رأسی گاو می‌آید. او می‌گوید زنجیره تولید لبنیات به‌هم‌پیوسته است. وقتی قیمت نهاده‌های دامی مثل ذرت، جو، سویا، کنجاله‌ها، علوفه، سبوس و مکمل‌های معدنی و ویتامینی چند برابر می‌شود، دامدار ناچار است این هزینه‌ها را بپردازد. وقتی بنزین گران می‌شود، هزینه حمل‌ونقل شیر از مزرعه تا کارخانه هم بالا می‌رود. در چنین شرایطی طبیعی است که شیر خام گران‌تر خریداری شود و قیمت نهایی افزایش پیدا کند.

 

از طرف دیگر، اگر کارخانه‌های لبنی شیر نخرند، امکان تبدیل آن به شیرخشک و صادرات وجود دارد و خریدار خارجی هم هست. نتیجه می‌تواند کمبود در بازار داخلی باشد، یعنی باز هم فشار روی مصرف‌کننده.

 

این مسائل ساده نیست و با تحریم احساسی حل نمی‌شود. خلاصه ماجرا این است: ما زورمان به هم می‌رسد و از هم انتقام می‌گیرم، بدون اینکه چیزی درست شود. مشکل جای دیگری است، نه در مزرعه و نه در کارخانه.