ریحانه اسکندری:  بریژیت باردو در سال ۱۹۳۴ در پاریس و در خانواده‌ای مرفه و کاتولیک به دنیا آمد. او استعداد خود در رقص را به حدی نشان داد که توانست در کنسرواتوار پاریس به تحصیل باله بپردازد. همزمان به عنوان مدل فعالیت می‌کرد و در ۱۵ سالگی روی جلد مجله Elle ظاهر شد. این تجربه‌ها منجر به پیشنهاد نقش‌های سینمایی شد و در یکی از آزمون‌ها با روژه وادیم آشنا شد؛ او در سال ۱۹۵۲ پس از رسیدن به سن ۱۸ سالگی با وادیم ازدواج کرد.

او با نقش‌های کوچک شروع کرد و کم‌کم به جلوه‌های برجسته رسید. یکی از اولین نقش‌های مهم او بازی در کنار دیرک بوگارد در فیلم «دکتر در دریا» (۱۹۵۵) بود که در بریتانیا بسیار موفق شد. اما نقطه عطف شهرت جهانی او، فیلم «و خدا زن را آفرید» (۱۹۵۶) به کارگردانی و نگارش همسرش روژه وادیم بود، جایی که باردو نقش نوجوانی بی‌پروا در سن‌تروپه را بازی کرد. این فیلم او را به نماد جهانی تبدیل کرد و برای دو دهه بعدی، تصویری از یک زن زیبا از او ارائه داد.

در دهه ۱۹۶۰، باردو در فیلم‌های برجسته‌ای مانند «حقیقت» به کارگردانی آنری-ژرژ کلوزو، «زندگی خصوصی» در کنار مارچلو ماسترویانی،  ساخته لوئی مال و«تحقیر» اثر ژان-لوک گدار حضور یافت. او همچنین به هالیوود رفت و در فیلم‌هایی چون «زنده باد ماریا» و «شالاکو» بازی کرد. در کنار سینما، باردو فعالیت موسیقی هم داشت و نسخه اصلی آهنگ «Je T’Aime … Moi Non Plus» اثر سرژ گنزبور را ضبط کرد، آهنگی که گنزبور آن را برای او نوشته بود.

با وجود شهرت جهانی، فشار زندگی ستاره‌ای برای او طاقت‌فرسا بود و در سال ۱۹۷۳، پس از ساخت فیلم «داستان پندآموز و شادکامی کولینو»، از بازیگری کناره‌گیری کرد. از آن زمان، تمرکز اصلی او حمایت از حقوق حیوانات شد و در سال ۱۹۸۶ بنیاد بریژیت باردو را تأسیس کرد. او در اعتراضات علیه شکار فوک‌ها در سال ۱۹۷۷ شرکت کرد و نامه‌های اعتراضی متعددی به رهبران جهان درباره موضوعاتی مانند قتل سگ‌ها در رومانی، کشتار دلفین‌ها در جزایر فارو و قتل گربه‌ها در استرالیا ارسال کرد.

بارد. در طول زندگی چهار بار ازدواج کرد: با روژ وادیم (۱۹۵۲–۱۹۵۷)، ژاک شاریه(۱۹۵۹–۱۹۶۲، با او صاحب یک پسر به نام نیکلاس شد)، گونتر زاکس (۱۹۶۶–۱۹۶۹) و برنار دورمال، مشاور سابق ژان-ماری لوپن، که در سال ۱۹۹۲ با او ازدواج کرد. او همچنین روابط پر سر و صدای دیگری با ژان-لوئی ترنتینیان و سرژ گنزبور داشت.

بریژیت باردو،  نه تنها نماد سینمای فرانسه بود، بلکه الهام‌بخش هنرمندان و روشنفکران جهان شد و میراث او به عنوان یک فعال حقوق حیوانات، تا امروز یادآور تعهد و شجاعتش است.

منبع: گاردین

۵۹۲۴۴