این تلسکوپ در هر جستجو می‌تواند داده‌ها را در حدود ۶۰ ساعت پردازش کرده و احتمال وجود حیات را در چنین زمان کمی به زمین مخابره کند.
در این جستجوها، سیاره‌های کوتوله گازی اولویت دارند و می‌توانند میزبان حیات باشند. اما کار از آنجایی سخت می‌شود که ما هیچ اطلاعات عینی از سیاره‌های گازی کوچک و خاکی بزرگ، چیزی مانند یک مینی نپتون و سوپر زمین، نداریم و نمی‌دانیم که آیا اتمسفر آن‌ها می‌تواند دارای شرایط شکل‌گیری حیات مثل گاز آمونیاک باشد یا خیر.
خوشبختانه مهرماه امسال، تلسکوپ فضایی جیمز وب بالاخره بعد از انتظارهای فراوان در مدار زمین قرار می‌گیرد و می‌تواند این نشانه‌های حیات را در شش سیاره گازی محتمل بررسی کند. دانشمندان در مطالعه‌ای نوع واکنش جیمز وب را به مواد مختلف مدل‌سازی کردند تا با این روش بتوانند ترکیبات گازی اتمسفر سیارات دوردست را تشخیص دهند. آن‌ها امیدوارند که با جیمز وب بالاخره می‌توانند به این سوالات بشر پاسخ دهند: آیا ما در کیهان تنها هستیم؟ حیات چیست و آیا در نقطه‌ای دیگر حیات مانند آنچه که تا کنون شناخته‌ایم وجود دارد؟
تلسکوپ فضایی جیمز وب یکی از مهم‌ترین ماموریت‌های فضایی ناسا است که در اوایل سال ۲۰۰۰ میلادی آغاز شد و حالا بعد از بارها تاخیر تا چند ماه آینده بالاخره در مدار قرار خواهد گرفت. این تلسکوپ غول‌پیکر با قطر آینه ۶.۴ متر به قدری بزرگ است که برای اعزام به فضا باید آینه خود را مثل اوریگامی جمع کند و پس از قرار گرفتن در مدار آن را باز کند. کارآمدی تلسکوپ‌ها با قدرت جمع‌آوری نور آن‌ها سنجیده می‌شود. هر چه آینه یک تلسکوپ بزرگتر باشد نور بیشتری را جمع‌آوری می‌کند و در نتیجه اطلاعات بیشتری را در اختیار ما قرار می‌دهد. جیمز وب با چنین آینه بزرگی که با روکشی از طلا ساخته شده است می‌تواند اطلاعات ارزشمندی را از اجرام فضایی دوردست به دست ما برساند.
ماه پیش، تلسکوپ فضایی هابل شواهد عجیبی از سیاره‌ای گازی به نام GJ 1132 پیدا کرد که احتمال می‌داد این سیاره گازی در فرآیندی تبدیل به یک سیاره سنگی شده و با فعالیت‌های آتشفشانی، اتمسفر جدیدی را برای خود تشکیل داده است. تلسکوپ فضایی جیمز وب می‌تواند به ما در تشخیص این ناشناخته‌ها کمک کند و حتی سیارات میزبان حیات بیشتری را در زمان کمتری تشخیص دهد.
منبع: دیجیاتو
