دانشمندان باور دارند که کهکشان راه شیری هم مثل اکثر کهکشان‌ها در مرکز خود یک سیاه‌چاله کلان‌جرم دارد. ولی حالا تحقیقی تازه مدعی شده که ممکن است در قلب کهکشان ما هسته‌ای از ماده تاریک متشکل از ذراتی فرضی به نام «دارکینوس» وجود داشته باشد.
کهکشان راه شیری با جرم عظیمی در مرکز خود کنار هم نگه داشته شده که معادل ۴ میلیون خورشید است. منطقی‌ترین توجیه برای آن، جرم عظیمی به نام *Sagittarius A است که نمی‌تواند با چشم دیده شود. ولی اولین تردیدها درباره این نظریه هفت سال پیش مطرح شد؛ زمانی که یک ابر گازی به نام G2 باید در هنگام عبور از مقابل این سیاه‌چاله متلاشی می‌شد اما چنین اتفاقی نیفتاد. حالا گروهی از محققان ماهیت *Sgr A را زیر سوال برده‌اند.
دانشمندان «مرکز بین‌المللی اخترفیزیک نسبی» (ICRA) در ایتالیا در یک مدل شبیه‌سازی به دنبال پاسخ این سوال رفته‌اند که چه می‌شود اگر این سیاه‌چاله را با توده‌ای از ماده تاریک تعویض کنیم. آن‌ها می‌گویند اگر ماده تاریک خصوصیات خاصی داشته باشد، می‌تواند بهتر از مدل سیاه‌چاله پاسخ پرسش‌های ما را بدهد.
ماده تاریک مدنظر این پژوهشگران از «دارکینوس» تشکیل شده است؛ نوعی ذرات فوق سبک خنثی که به گروه «فرمیون‌ها» تعلق دارند. یکی از ویژگی‌های اصلی فرمیون‌ها این است که هیچ دو ذره‌ای نمی‌تواند در یک زمان و فضا وضعیت کوانتومی مشابهی داشته باشد. در نتیجه، میزان تراکم آن‌ها محدود می‌شود. پس هسته این توده تلاطم بسیار کمتری نسبت به سیاه‌چاله‌های کلان‌جرم دارد و برای همین به ابر G2 اجازه عبور داده است.
افزون بر این، محققان دریافته‌اند که اگر جرم دارکینوس حدود ۵۶ کیلو-الکترون‌ولت باشد، شبیه‌سازی به‌درستی حرکت خوشه‌ای از ستارگان نزدیک آن منطقه به نام «ستارگان-اس» و خمیدگی هاله بیرونی کهکشان راه شیری را پیش‌بینی کرده است.
با وجود اینکه فرضیه دارکینوس جذاب به نظر می‌رسد، اما ایده سیاه‌چاله همچنان دارای بیشترین احتمال است چون مسائل فیزیکی را به روش نسبتا ساده‌تری توضیح می‌دهد.
