به گزارش خبرگزاری فارس از شیراز، حرم مطهر شاهچراغ (ع)، علاوه بر اینکه مرکز و محور بسیاری از مناسبات فرهنگی، مذهبی و اجتماعی است، پناهگاه اجساد بزرگانی است که بسیاری از آنها ناشناخته مانده‌اند.
یکی از این شخصیت‌ها مرحوم آیت‌الله شیخ عبدالحسین حائری شیرازی، فرزند میرزا احمد حائری و نوه دختری شیخ عبدالکریم حائری یزدی موسس حوزه علمیه قم، برادر عبدالهادی حائری و پدر امام جمعه فقید شیراز، مرحوم آیت‌الله شیخ محی‌الدین حائری و شیخ صدرالدین حائری شیرازی است.
آیت‌الله بهجت درباره ایشان می‌فرماید: با مرحوم شیخ عبدالحسین مراوده داشتم. او تالی تلو معصوم بود.
آیت الله شیخ عبدالحسین تنها فرزند عالم و فاضل شیخ محمدطاهر در شهر مقدس کربلا به دنیا آمد، دوران کودکی را در کربلایی معلا سپری نمود.
او از شاگردان آیت‌الله آقا سیداسماعیل صدر کاظمینی بود و با آیت‌الله میرزا محمدتقی شیرازی ارتباط داشت.
شیخ عبدالحسین در حوزه کربلا تحصیلاتش را به پایان برد و قبل از ۳۰ سالگی به مرتبه اجتهاد رسید. وی با حکم میرزای شیرازی به شیراز مهاجرت کرد و تا آخرین روزهای حیاتش، به تدریس و تربیت طلاب علوم دینی و ارشاد مردم پرداخت.
شیخ عبدالحسین از عالمان مبارز خطه فارس بود و زمانی که رضاخان به قدرت رسید، مهر خود را شکست تا زیر نامه‌ها، قباله‌ها و اوراق مالیات حاکم ظالم و اعوان او را تایید و امضا نکند.
او در اخلاق زبانزد بود. جز در موارد ضروری سخن نمی‌گفت. به تهذیب و تزکیه اهتمام داشت و از محبان و ارادتمندان مخلص اهل بیت (علیهم‌السّلام) بود و نسب اجدادش با چند واسطه به مقدس اردبیلی می‌رسد.
آیت الله شیخ عبدالحسین حائری در دوران عمر شریف خویش همواره در فکر تذهیب نفس بود، آن مرحوم بسیار خوش خلق، متین و متوازن و متواضع بود و همواره حرمت قرآن را مراعات می‌کرد و اشتیاق فراوانی به فراگیری علوم فقهی و عرفان داشت.
سرانجام آن عارف ربانی و مجاهد نستوه پس از سالها زهد و عبادت و ترویج معارف و احکام شریعت اسلام ناب محمدی (ص) با برجای گذاشتن سنت‌های حسنه و اقدامات ارزنده قابل ستایش در سال ۱۳۲۹ (ه. ش) دعوت حق را لبیک گفت و جان به جان آفرین تسلیم نمود و در صحن بارگاه ملکوتی حرمین شریفین احمدی و محمدی مشرف به ایوان آستان مقدس احمدی درضلع شمال غربی مدفون گردید.
یاد و نام بزرگانی چون ایشان تا همیشه زیبنده تاریخ علم و اسلام و شیراز خواهد بود.
انتهای پیام/س
