علی دبیر در رفاقت با پژمان درستکار سنگ تمام گذاشت و در توجیه انتصاب او دلیل محکمی آورد وادعا کرد؛ اگر من در مباحث فنی ۱۰ باشم درستکار هزار است! به عبارت دیگر پژمان را در زمینه فنی ده برابر شایسته تر از خود معرفی کرد. این فروتنی سیاستمدارانه، یعنی سنگ تمام در عالم رفاقت، هرچند که هیچکس -حتی خود درستکار- این تواضع را برنتابید.
فارغ از اینکه اساسا متر و معیار علی دبیر، تاچه اندازه ، درست، علمی، بیرون آمده از آزمون و خطاهای بسیار، برخاسته از ضوابط ویا حداقل مقبول اهل کشتی هست یا نه وحتی اگر این تحبیب توام با مجامله را فقط پاسخی کوبنده برای منتقدان ندانیم واگر فرض را -فقط فرض-بر صحت ادعای دبیر بگذاریم باید به اشتباه راهبردی دیگر رییس فدراسیون اشاره وسوال کنیم :
اگر پژمان آنقدر خوب، توانمند، مدبر، مدیر، امتحان پس داده واز بوته آزمایش های مختلف، موفق بیرون آمده است که می‌تواند تیمی ورشکسته در المپیک را با سرانگشت تدبیر و تدبر جمع وجور کند، چرا با چنین علم وایمان و اعتقاد و ادعایی، ۲۶ماه پیش و در بدو ورود به فدراسیون کشتی، سکان هدایت تیم ملی را به او نسپرد تا از وقوع وثبت نتایج تحقیر آمیز کشتی در المپیک توکیو جلوگیری کند؟
سوال مهم تر این است؛ غلام محمدی تاوان اشتباه دیگران را با برکناری داد، اما آنان که اشتباهات مهم تری مرتکب شده اند وتیمی ناآماده وبا مربیانی نه به اندازه درستکار کارآمد را به المپیک فرستاده اند، چگونه تاوان اشتباه خود را خواهند پرداخت؟ با اشتباه راهبردی دیگر و یا با نعل وارونه زدن؟
*کارشناس و محقق برجسته کشتی ایران
