آرتین زهرابی؛ از حرف های داور بین المللی فوتبال ایران تا مشکلات یکی از تیم های لیگ برتری که در یک آبروریزی گسترده، بازیکنانش در نخستین بازی لیگ؛ حاضر نشدند تا خوبان عالم که به فریاد این فوتبال ظاهرا می رسند، جملگی نشانه اند؛ نشانه هایی واضح از اضمحلال فوتبالی که برایش آروزها داشتیم.
ماجراهای فوتبال ما، کم کم شبیه فیلم های ترسناک شده است! یاد «بچه رُزماری» رومن پولانسکی و فضای آپارتمانی این فیلم خوفناک می افتیم و بعد با خود می گوییم این همان فوتبالی است که قرار بود بخشی از دغدغه های شیرین روزمره ما باشد؟
این فوتبال اصلا قرار است برای چه کسانی باشد؟ وقتی علی دایی در مصاحبه با خبرورزشی از جفاها می گوید و خود را کنج عزلت می بیند، دیگران چه باید بگویند؟ وقتی فوتبال را از دایی دریغ می کنند که خودش عصاره این ورزش است، ما چه باید بگوییم که در کنجی نشسته ایم و داد و سخن سر می دهیم؟
از اول هم این راه را اشتباهی آمدیم؛ مسیری که باید تغییرش می دادیم و ای کاش به ماجراهای دیگری در زندگی می پرداخیتم؛ اگرچه به هر کجا می نگریم برای خودش داستانی دارد.
دلخوشی های روزمره ما در روزگاری که گذشت عالی نبود اما به قدر کفایت بود. نیمچه طراوتی در زندگی عادی و فوتبالی همه ما وجود داشت؛ اما آن گاه که بهترین های فوتبال را کنار می زنند، فوتبال را تبدیل به ورزشی دم دستی می کنند و تخصص و تجربه از آن دریغ می شود چه باید گفت؟ باز دوباره باید ادامه داد؛ با چه امیدی؟
مدت طولانی است که شب را به صبح می رسانیم؛ لذتی از زندگی و فوتبال نمی بریم. مشتی دروغ تحویلمان داده اند و آدم های دوست داشتنی را از ما گرفته اند. در لجنزاری گیر افتاده ایم که اصل داستانش درست است؛ فوتبال عشق لاینفک زندگی خیلی هاست اما با این اوضاع و احوالی که برایش ساخته اند حال و روز برای آدم نمی ماند.
راستی این روزها حال دلتان خوش است؟ کبک شما خروس می خواند؟ با این فوتبال؛ عیش و صفا می کنید؟
