به گزارش "ورزش سه"، میلاد غریبی قرار بود در نقش ستاره در پرسپولیس ظاهر شود اما مصدومیت‌های عجیب و جدایی زودهنگامش او را از مسیری که برایش پیش‌بینی می‌شد کاملا دور کرد. بعد از درخشش در سایپا، علی دایی تصمیم به جذب این بازیکن گرفت اما او نتوانست آنطور که پیش‌بینی می‌شد در جمع سرخپوشان بدرخشد و بحث‌های زیادی درباره حواشی او شکل گرفته بود. او رفته رفته از مسیر پیشرفت فاصله گرفت و اکنون بعد از دوری مقطعی از فوتبال بار دیگر بازگشته و کار را در لیگ دسته اول دنبال می‌کند. او مدعی است که مایلی‌کهن مانع از تصمیم جنجالی او برای خداحافظی شده و توصیف جالبی از هافبک اسبق تیم ملی و پرسپولیس که در بحث مدیریت و مربیگری نیز فعال بوده، داشت.

در این گفتگو میلاد غریبی که این روزها در پارس جنوبی جم کار را دنبال می‌کند به ماجرای تصمیمش برای خداحافظی و حضور دوباره‌اش در فوتبال می‌پردازد.

وی در ابتدای صحبت‌هایش با اشاره به اتفاقاتی که باعث شده تا این روزها در لیگ دسته اول کار را دنبال کند گفت: دو سالی مصدوم شده بودم و خودم هم تصمیم داشتم از فوتبال کنار بروم. حتی تصمیم گرفتم خداحافظی کنم و نزدیک به دو سال بود که نبودم. یک مقطعی سرباز شدم و آقای مایلی کهن، حاجی عزیز زنگ زدند و ما را برگرداند. فوتبالم را همیشه مدیون ایشان هستم. فوتبالم دوباره شروع شد و همیشه مدیونش هستم. اصلا خودش همه چی تمام است. دیگر هم مثل او نمی‌آید. یعنی یک عده هستند که نه صادق هستند و نه می‌شود روی حرف‌شان حساب کرد.

هافبک اسبق پرسپولیس در ادامه قدردانی‌اش از محمد مایلی کهن گفت: هیچکس آقای مایلی کهن در این فوتبال نمی‌شود و همیشه صادق است و می‌توان روی حرفش حساب کرد. به نظرم باید مجسمه ایشان را درست کرد و در همه شهرها گذاشت. باید سر در همه جا از نظر صداقت باشد. انشاالله هر جا که هستند سرشان سلامت باشد.

غریبی درباره اینکه چرا نتوانسته مسیر پیشرفت را دنبال کند و آیا حواشی که درباره او شکل گرفته بود درست بود گفت: می‌گفتند اما آنطور که می گفتند نبود. حرف همیشه هست. هر کاری کنید حرف و حدیث هست. قبول دارم مشکل از خودم بوده و خودم باعث شدم این اتفاقات بیفتد. خودم قطعا مقصر هستم. مردم که حرف زیاد می‌زنند و می‌گویند قلیان و فلان و هزار چیز دیگر اما مقصر کلا خودم هستم و راضی هستم از این اوضاع.

هافبک گچسارانی این روزهای پارس جنوبی در پایان حرف‌هایش می‌گوید: من ناراحت نمی‌شوم از این حرف‌ها و اتفاقاتی که افتاد. همیشه به دوستانم هم می‌گویم. مقصر خودم در این روند هستم. مقصر خودم هستم که الان اینجا هستم و به خدا که خودم مقصر هستم. چه باید بگویم. به خدا ناراحت می‌شوم که الان بخواهم حرف بزنم و بهتر است چیزهایی که در دلم هست بماند و حرفی نزنم.