در این میان از آنجایی كه این افكار هرچند به ندرت، اما ممكن است به خودكشی یا نوزادكشی هم منجر شود در نتیجه باید به دقت پایش شوند. تاكید می‌شود كه میزان بروز این اختلال حدود 2 ـ 1 در هر هزار مورد زایمان است.

با علایم آشنا شوید:

علایم این اختلال اغلب ظرف چند روز پس از زایمان شروع می‌شوند، هرچند میانگین فاصله زمانی زایمان تا شروع علایم بین 2 تا 3 هفته است. بیماران به طور مشخصی از خستگی، بی‌خوابی و بی‌قراری شكایت دارند و ممكن است دوره‌هایی از گریستن و بی‌ثباتی هیجانی را تجربه كنند.

همچنین سوءظن، سردرگمی، بی‌ربطی كلام، اظهارات غیرمنطقی و نگرانی‌های وسواسی درباره راحتی و سلامت كودك ممكن است بروز كنند. بیمار ممكن است به طور هذیانی معتقد باشد كه كودكش فوت كرده یا معیوب است. گاهی بیمار تولد فرزندش را انكار می‌كند و معتقد است مجرد، باكره، آزاردیده، تحت نفوذ دیگران و یا منحرف است. توهمات با محتوای مشابه ممكن است شامل صداهایی باشد كه به بیمار می‌گویند خود یا كودكش را بكشد. شكایاتی مبنی بر عدم توانایی حركت كردن، ایستادن یا راه رفتن نیز شایعند.

درمان:

كاهش احتمال بروز این بیماری با سازگاری خوب پیش از بیماری و شبكه حمایتی خانواده ارتباط دارد. در بارداری‌های بعدی این بیماران، خطر بروز مجدد دوره بیماری افزایش می‌یابد و گاهی به 50 درصد می‌رسد.

روان‌پریشی پس از زایمان یك فوریت روان‌پزشكی محسوب می‌شود. درمان انتخابی آن عبارت است از داروهای ضد روان‌پریشی و لیتیوم به همراه یك داروی ضدافسردگی كه توسط روانپزشك تجویز می‌شود.

البته در زنان شیرده تجویز دارو ممنوع است. بیمارانی كه فكر خودكشی دارند، برای جلوگیری از اقدام به خودكشی باید به بخش روانپزشكی منتقل شوند. در صورت تمایل مادر تماس وی با فرزندش معمولا مفید است، اما این ملاقات‌ها باید كاملا تحت نظر انجام شوند. پس از گذشت دوره حاد روان‌درمانی لازم است كه بیمار نقش مادری را بپذیرد و با آن احساس راحتی كند. افزایش حمایت از سوی همسر و سایر اطرافیان هم ممكن است ضروری باشد.

منبع : jamejamonline.ir