فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.‌

ای که در کوی خرابات مقامی داری

جم وقت خودی ار دست به جامی داری‌

ای که با زلف و رخ یار گذاری شب و روز

فرصتت باد که خوش صبحی و شامی داری‌

ای صبا سوختگان بر سر ره منتظرند

گر از آن یار سفرکرده پیامی داری

خال سرسبز تو خوش دانه عیشیست، ولی

بر کنار چمنش وه که چه دامی داری

بوی جان از لب خندان قدح می‌شنوم

بشنو‌ای خواجه اگر زان که مشامی داری.

چون به هنگام وفا هیچ ثباتیت نبود

می‌کنم شکر که بر جور دوامی داری

نام نیک ار طلبد از تو غریبی چه شود

تویی امروز در این شهر که نامی داری

بس دعای سحرت مونس جان خواهد بود

تو که، چون حافظ شبخیز غلامی داری

تفسیر عرفانی:

هر آن کس که بتواند به جرعه یی از جام معرفت دوست دست یابد، به منتهای آرزویش دست خواهد یافت و به جاودانگی خواهد رسید.

تعبیر غزل:

امید داشتن به خیالاتی که در سر می‌پرورانی، کاری بیهوده است، چون اصلا نمی‌توان انتظار داشت واقعیات زندگی طبق تخیل ما پیش بروند. گاهی حتی نمی‌تـوان احتمال به واقیت پبوستن این خیال‌ها را هم داد چه رسد به این که آن‌ها در عالم واقعیت تحقق پیدا کنند. پس باید با عقل و تفکر عمل کرد.