گروهی از محققان می‌گویند برای اولین بار توانسته‌اند ساختارهای پلاسمای تارمانندی را در تاج خورشیدیِ میانه مشاهده کنند که می‌تواند اطلاعات مهمی را درباره منشأ توفان‌های خورشیدی ارائه کند. این تکنیک رصدی جدید احتمالاً به افزایش آگاهی دانشمندان درباره سازوکارهای تاج خورشیدی کمک خواهد کرد.
پژوهشگران مؤسسه تحقیقاتی ساوت‌وست (SwRI)، ناسا و واحد تحقیقات منظومه شمسی مؤسسه مکس پلانک (MPS) در مقاله‌ای که در مجله Nature Astronomy منتشر شده است، از تکنیک جدیدی برای رصد خورشید پرده برداشته‌اند که شامل ثبت تصاویر فرابنفش از تاج خورشیدی میانه می‌شود.
تاکنون فضاپیمای رصدخانه خورشیدی و هورسپهری (SOHO) متعلق به ناسا و سازمان فضایی اروپا با کمک ابزاری به‌نام «تاج‌نگار طیف‌سنجی و زاویه بزرگ» (LASCO) توفان‌های خورشیدی را زیر نظر داشت، اما این ابزار نمی‌تواند تاج خورشیدی میانه، یعنی محل شکل‌گیری توفان‌ها را ببیند. از این رو، دانشمندان به‌سراغ ابزار دیگری به‌نام «تصویربردار فرابنفش خورشیدی» (SUVI) رفته‌اند تا تاج خورشید را دقیق‌تر بررسی کنند.
آنها با کمک این ابزار که البته استفاده از آن با چالش‌هایی همراه است، متوجه شدند که در تاج خورشیدی میانه ساختارهایی پلاسمایی وجود دارد که شبیه تار و درازند. محققان می‌گویند توفان‌های خورشیدی در قالب ذرات، با تعاملات همین ساختارها که انرژی مغناطیسی ذخیره‌شده آزاد می‌کنند، به فضا پرتاب می‌شوند.
دکتر «دن سیتون»، دانشمند ارشد SwRI می‌گوید: «نتایج این پژوهش بسیار جذاب بود. برای نخستین بار رصدهایی را با کیفیت بالا انجام دادیم که به‌طور کامل مشاهدات ما از خورشید و هورسپهر را به‌عنوان یک سیستم منفرد، یکپارچه می‌کند.»
سیتون باور دارد که این روش رصدی جدید می‌تواند درک‌وفهم ما را عمیق‌تر کند و به مأموریت‌های اکتشافی هیجان‌انگیزتری منجر شود. ناسا قرار است در سال 2023 مأموریت به‌نام PUNCH را پرتاب کند تا از فرایند شکل‌گیری توفان‌های خورشیدی از بخش‌های بیرونی تاج عکس بگیرد. سیتون می‌گوید: «حالا که می‌توانیم تصویر تاج خورشیدی میانه را داشته باشیم، می‌توانیم آن‌چه مأموریت PUNCH خواهد دید را با منبع آن پیوند دهیم و دید کامل‌تری نسبت به نحوه تعامل توفان‌های خورشیدی با سایر بخش‌های خورشید داشته باشیم.»
تاج خورشیدی میانه بخشی با فاصله 1 میلیون کیلومتری از سطح این ستاره است که تاکنون توجه خاصی به آن نشده بود، چرا که دانشمندان نمی‌توانستند فواصل کمتر از 2 میلیون کیلومتر را رصد کنند.
