دانشمندان پس از سال‌ها جست‌وجو، بازمانده‌های یک قاره گمشده را کشف کردند؛ قاره‌ای که ۱۵۵ میلیون سال پیش از استرالیا جدا شد و سپس ناپدید گردید.
به گزارش فرارو به نقل از دیلی گلکسی، برخلاف تصور پیشین که قاره‌ها به‌صورت یک توده منسجم حرکت می‌کنند، این قاره به قطعات پراکنده‌ای تقسیم شده و زیر جزایری در اندونزی و میانمار پنهان مانده بود. کشف قاره «آرگولند» چشم‌انداز جدیدی از زمین شناسی ارائه می دهد و می‌تواند رازهای تکامل گونه‌ها و مرزهای زیستی را روشن کند.
آرگولند برخلاف دیگر قاره‌های باستانی که به‌صورت یک توده یکپارچه از گوندوانا جدا شدند، در همان مراحل اولیه به قطعات کوچک‌تر تقسیم شد. این قطعات به‌صورت جداگانه حرکت کردند و همین مساله موجب شد ردیابی مسیر آن‌ها برای زمین‌شناسان بسیار دشوار شود، تا جایی که پیش از این، هیچ یک از شواهد قادر به توضیح سرنوشت قاره آرگولند نبود.
پژوهشگران دانشگاه اوترخت با کنار گذاشتن فرض کلاسیک رفتار همواره جامد قاره‌ها (که بر اساس آن قاره‌ها مانند بلوک‌های سخت و یکپارچه حرکت می‌کنند) توانستند قطعات پراکنده آرگولند را شناسایی کنند. برخلاف تصور قدیمی، این قاره خرد شد و هر قطعه مسیر خود را طی کرد.
قطعات آرگولند، که به رنگ سبز در این نقشه‌ی امروزی نشان داده شده‌اند.
«آرگوپلاگو»؛ قاره نوار مانند
برای توصیف ساختار پراکنده آرگولند، پژوهشگران اصطلاح آرگوپلاگو را ابداع کردند. این اصطلاح نشان می‌دهد که آرگولند دیگر یک توده واحد نیست، بلکه مجموعه‌ای گسترده و پراکنده از قطعات قاره‌ای است که هر بخش توسط بستر دریا از دیگری جدا شده، اما همچنان از نظر زمین‌شناسی به هم مرتبط هستند.
فراتر از اهمیت زمین‌شناسی، این کشف می‌تواند به توضیح خط والاس کمک کند؛ مرز نامرئی در اندونزی که اکوسیستم‌ها را به دو بخش جدا تقسیم می‌کند: پستانداران جفت دار مانند فیل و ببر در غرب و پستانداران کیسه‌دار و پرندگان در شرق. پژوهشگران معتقدند که حرکت قطعات آرگولند از استرالیا، جمعیت جانوری خاص خود را با خود برده و پس از برخورد با جنوب شرقی آسیا، تنها در مقیاسی محدود با گونه‌های بومی منطقه تعامل داشتند.
این بازسازی زمین‌شناسی نه تنها به حل معماهای علمی کمک می‌کند، بلکه می‌تواند در درک فرآیندهای تکامل تنوع زیستی، تغییرات اقلیمی و حتی شناسایی منابع معدنی مهم نیز کاربرد داشته باشد. پژوهشگران می گویند شناسایی این قطعات پراکنده بدون کنار گذاشتن فرضیه‌های قدیمی درباره رفتار جامد و یکپارچه قاره‌ها امکان‌پذیر نبود.
