۷ مارس ۱۹۶۲، ناسا اولین رصدخانه خورشیدی مدارگرد را راه‌اندازی کرد‌.

این رصدخانه که شامل ۸ عدد ماهواره می‌شد، بین سال‌های ۱۹۶۲ تا ۱۹۷۵ توسط موشک‌های دلتا پرتاب شد تا چرخه ۱۱ ساله خورشیدی را مورد مطالعه قرار دهند.

هرکدام از این ۸ ماهواره دارای دو قسمت اصلی چرخ و بادبان بودند. بادبان حاوی صفحات خورشیدی و ابزارهای اندازه‌گیری خورشید بود و روی چرخ نصب شده‌ بود.

چرخ می‌توانست بچرخد تا ابزارها را در جهت درستی قرار دهد. قطعه بین چرخ و بادبان یکی از ویژگی‌های اصلی طراحی بود؛ زیرا این قطعه می‌بایست ماه‌ها در شرایط سخت و خلاء، بدون روغن‌کاری معمولی کار می‌کرد.

این ماهواره‌ها نور فرابنفش، اشعه‌ایکس و اشعه‌ گاما را اندازه‌گیری کردند. داده‌ها از طریق نواری ضبط و با تله‌متری به زمین منتقل می‌شد.

نتایج به‌دست‌آمده از رصدخانه خورشیدی مدارگرد به‌شرح زیر است:

• مشاهده شعله‌ها و شراره‌های خورشیدی
• اندازه‌گیری تابش‌های پرتو ایکس پس‌زمینه
• مشاهده انفجارات پرتو گاما
• رصد شعله‌های خورشیدی در طیف پرتو گاما
• پیدایش خط طیفی گسیل‌شده از آهن در طیف پرتو ایکس خوشه‌ای کهکشانی