۱۰ مارس ۱۹۷۷، ستاره‌شناسان حلقه‌هایی را در اطراف اورانوس کشف کردند!
ستاره‌شناسان مدت‌ها بود که گمان می‌کردند اورانوس حلقه دارد، اما کشف واقعی آن‌ها به‌طور تصادفی اتفاق افتاد.
تیمی متشکل از سه ستاره‌شناس به‌نام‌های جیمز الیوت، ادوارد دانهام، و داگلاس مینک از رصدخانه هوایی کایپر ناسا برای رصد جو اورانوس استفاده می‌کردند.
آن‌ها این کار را در زمان اختفای ستاره‌ای انجام دادند، به این معنی که یک ستاره در پس‌زمینه، از پشت سیاره عبور می‌کرد. دیدن چگونگی تغییر نور آن ستاره هنگام عبور از جو می‌توانست سرنخ‌هایی در مورد ترکیب اورانوس داشته باشد.
در کمال تعجب، ستاره قبل از اینکه توسط اورانوس دچار گرفتگی شود، شروع به سوسوزدن کرد. سپس با عبور از پشت حلقه‌ها ناپدید شد و پنج بار دیگر دوباره ظاهر شد.
در ابتدا ستاره‌شناسان معتقد بودند که حلقه‌های اورانوس پنج تا است. در سال ۱۹۸۶ توسط نگاره‌های فضاپیمای وویجر-۲ دو حلقه تازه کشف شد و در سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۵ در عکس‌های تلسکوپ فضایی هابل دو حلقه بیرونی دیگر نیز دیده شد.
مشاهدات بیشتر نشان داد که اورانوس درواقع دارای ۱۳ حلقه است.
اورانوس دارای حلقه‌هایی بیضوی و بسیار تاریک است. علت تشکیل این حلقه و شکل بیضوی آن احتمالاً قمرهای اورانوس است.
مواد تشکیل‌دهنده حلقه‌ها مواد آلی و یخاب است و برخلاف زحل و مشتری ذرات بزرگی دارد. حلقه‌های اورانوس جوان‌تر از خود سیاره‌اند، بنابراین از ابتدای تشکیل سیاره وجود نداشتند.
