مدیریت در فوتبال ایران، مثنوی هفتاد من است؛ ماجرایی مفصل و طولانی که بحث درباره اش در این مجال کوتاه نمی گنجد اما برای پی بردن به این موضوع، فقط کافی است به وقایعی که قبل از شروع رقابت های لیگ برتر رخ داد زوم کنیم تا به یک جمع بندی ساده و ابتدایی برسیم.
برای به محاق رفتن لیگ، ابتدا مساله حضور زنان در ورزشگاه ها و حساسیت فیفا مطرح شد. سپس لیگ بنا به دلایلی (و ترجیحا به صورت خودجوش) به تعویق افتاد و در اتفاقی غیرمنتظره، دیدار تیم های پرسپولیس و نماینده اراک، بدون تماشاگر شد!
در پاسخ به چرایی بی تماشاگر شدن این بازی اما گفته شد که سکوهای ورزشگاه آزادی، وضعیت مناسبی برای پذیرایی از هواداران ندارد و این در حالی است که تمام این مشکلات قابل پیش بینی بود. اینکه چرا درست در دقیقه ۹۰ به این نتیجه می رسند بازی پرسپولیس و آلومینیوم بدون تماشاگر شود، از همان دست اتفاقاتی است که باید در بخش مدیریت فوتبال ایران جستجو کرد و از سازمان لیگ به تندی پرسید چرا زودتر از موعد مقرر، حقیقیت را بر زبان نمی آورید؟ شما که با این زیرساخت های محقر، حتی توانایی پذیرایی از زنان را ندارید چگونه فکری به حال اسکان مردان در ورزشگاه نمی کنید؛ اصلا چرا اینقدر وقت را تلف می کنید؟
لیگِ بدون تماشاگر، به ویژه قهرمان لیگ برتر که نیاز به همراهی هوادارانش دارد و آنها هم حضور در ورزشگاه را حق مسلم خود می دانند، به یک ریال نمی ارزد. در این زمینه تعارف نداریم و به سادگی این مسئله را عنوان می کنیم؛ لیگی که تماشاگر نداشته باشد، یعنی ساختارش از بیخ و بن غلط است.
حالا باید ببینیم شاخ فوتبال آسیا، آقای قاره کهن و مردانی که تصمیم سازان ورزش کشور هستند، چه پاسخی برای این همه ناهماهنگی دارند؟ فوتبالی که مجری تلویزیونش با اعتماد به نفس از مسولان می خواهد میزبانی جام جهانی را بر عهده بگیرند، بهتر است به فکر ساخت ورزشگاه های درست و حسابی باشد. ما به اندازه کافی از کشورهای عربی، عقب افتاده ایم و متاسفانه این عقب ماندگی، روز به روز عیان می شود...
