به گزارش اقتصادنیوز این روزنامه نوشت: آقای رئیسی در سفر اخیر خود به خراسان جنوبی و در جمع‌های مختلف بسیار از «مردم» سخن گفت؛ سخنانی که به نظر هرچه بیشتر تکرار می‌شود، همدلی کمتری را در همین «مردم» برمی‌انگیزد. چرا؟! شاید مشکل در نحوه ارتباط و مواجهه دولت با همین «مردم» است. در همین سفر خراسان جنوبی، آقای رئیسی در جمعی گفت: «اگر کسانی فکر می‌کنند که بنده از تریبون‌های مختلف مشکلات را به جامعه منتقل خواهم کرد، هرگز چنین کاری نخواهم کرد. ما آماده‌ایم که مشکلات را حل کنیم...» (رسانه‌ها- 6/16) و در جمعی دیگر عنوان کرد: «دولت مردمی قائل به این است که امور باید به مردم واگذار شده و دولت صرفا به هدایت، حمایت و نظارت بپردازد» (رسانه‌ها- 6/16).

سؤال این است که چگونه ممکن است مردمی که از مسائل و مشکلات بی‌خبرند؛ یعنی نه دولت این موارد را با آنان در میان می‌نهد و نه امکان و فضای لازم برای طرح این مسائل و مشکلات به منتقدان و مخالفان دولت داده می‌شود و گاه با آنان برخورد هم می‌شود (توقیف سایت «انتخاب»)، توان اداره امور کشور و قدرت حل مسائل و مشکلاتی را که نمی‌دانند چیست، داشته باشند؟!

یک فرض هم البته آن است که اگر همه کارها خوب پیش می‌رود و همه چیز آرام است، اصولا چه نیازی به مشارکت مردم وجود دارد؟ خود دولت و دستگاه اداری‌اش حی و حاضرند دیگر! مگر آنکه برای «مردم» نقش کودک پول‌تو‌جیبی‌ بگیری را قائل باشیم که مشارکتش در امور خانواده و دخل و خرج آن، محدود به همان هزینه‌کرد پول‌تو‌جیبی ماهانه‌اش باشد و نه دخالت و فضولی در امور بزرگ‌ترها!