او در سال ۱۳۴۹ در رشته ادبیات فارسی دانشسرای عالی تهران پذیرفته و در سال ۱۳۵۲ فارغ‌التحصیل شد. همان سال در دوره فوق‌لیسانس ادبیات فارسی پژوهشکده فرهنگ ایران پذیرفته شد. در سال ۱۳۵۵ نیز از آن موسسه فارغ‌التحصیل شد و به دوره دکترای ادبیات فارسی دانشگاه تهران راه یافت. او در سال ۱۳۵۹ از رساله دکترای خود با موضوع «داستان‌های غنایی منظوم» دفاع کرد. در فاصله سال‌های ۱۳۴۹ تا ۱۳۵۷ ساکن تهران بود و در این ایام با مراکزی چون انجمن آثار ملی بنیاد فرهنگ ایران، فرهنگستان ادب و هنر، بنگاه ترجمه و نشر کتاب و دفتر مجله راهنمای کتاب همکاری داشت. او از سال ۱۳۵۷ به یزد رفت و در دانشسرای عالی این شهر که شعبه‌ای از دانشگاه تربیت‌معلم تهران بود، استخدام شد. این موسسه بعدها با نام دانشگاه تربیت معلم یزد مستقل و سپس با دانشگاه یزد ادغام شد. او همچنین از سال ۱۳۷۱ تا ۱۳۷۸ عضو هیات علمی دانشگاه یزد بود و از شهریور ۱۳۷۸ به دانشگاه شهید بهشتی منتقل شد.
