به گزارش ورزش سه، ملوان مقابل پرسپولیس با برنامه خاصی وارد میدان شد و به خوبی حفره های کنار زمین که قدرت اصلی پرسپولیس است را بسته بود، آنها در فاز دفاعی به سیستم پنج، چهار، یک رو می‌آوردند که برتری عددی در تمام زمین را برای ملوانی‌ها به همراه داشت.
حضور بازیکنان ملوان و نحوه آرایش آنها در زمین نشان از آنالیز خوب کادرفنی این تیم از پرسپولیس داشت، آنها در زمانی که در فاز دفاعی حضور داشتند با سه مدافع مرکزی و دو بازیکن کناری چینش خط دفاعی را کامل می کردند و چهار بازیکن خط هافبک، دو بازیکن مرکزی خط هافبک در نزدیک ترین فاصله به مدافعان مرکزی قرار می‌گرفتند.
اما کلیدی‌ترین نقش را دو هافبک کناری ملوان در این مسابقه داشتند که در زمان حضور توپ در هر سمت زمین، یکی از بازیکنان برای پرس حضور پیدا می کرد و روی دست مدافع کناری قرار می گرفت و بازیکن سمت مخالف به مرکز زمین نزدیک می‌شد تا برتری عددی و پرس در میانه میدان با نفرات بیشتری صورت بگیرد، با سیستمی که ملوان در این مسابقه در نظر گرفته بود هر بازیکن این تیم یک بازیکن نزدیک خود داشت و در صورت اشتباه در یارگیری یا دریبل خوردن فرصت کافی برای جبران و بازگشت به جریان مسابقه در اختیار آنها قرار می‌گرفت.
این دو بازیکن نقش ویژه دیگری هم داشتند، در زمان دریافت توپ و انتقال به حمله در سریع‌ترین زمان ممکن روی دست مهاجم هدف قرار می‌گرفتند تا با دریافت پاس زمینه ساز ضدحلمه باشند، دلیل اصلی حضور محمدرضا سلیمانی به جای سهیل فداکار هم همین موضوع بود که ملوان در نیمه اول سعی داشت، با ارسال مستقیم پشت دفاع حریف را هدف قرار دهد اما عملکرد خوب کنعانی زادگان باعث شد تا تغییر تاکتیک دهند و بازیکن فیزیکی تر به نام محمدرضا سلیمانی را به میدان بفرستند تا با کنترل توپ و راه انداختن هافبک های کناری این تیم را در موقعیت گلزنی قرار دهد.
ملوان با این روش بازی در جریان مسابقه شانس زیادی برای گلزنی نداشت و بیشتر به دنبال کسب یک امتیاز مسابقه بود اما نیم نگاهی به ضدحملات داشت، این اتفاق در ثانیه های پایانی بازی رقم خورد و بازیکنان ملوان در شرایط شش به یک با مدافع پرسپولیس قرار گرفتند.
این مسابقه از لحاظ تاکتیکی یکی از مسابقات خوب لیگ بود که در نهایت ملوان به آنچه که می‌خواست رسید.
عکس‌ها: امیر غنچی
