به گزارش خبرگزاری فارس از تبریز، روزی که زخم خمپاره‌ها بر پیکره‌ی دانشگاه تبریز تبریز نشست، شهید اسدی‌فرد با آرزوی به آغوش کشیدن فرزند متولد نشده ذکر شهادتین را زمزمه کرد و شهید رضوانجو سجده‌کنان، شهد شیرین شهادت را نوشید...
سخن از ️۳۷ سال قبل است، زمانی که کارگاه فنی دانشگاه تبریز به دلیل نیاز مبرم کشور عزیزمان به ادوات جنگی، به کارگاه تولید مهمات تبدیل شد.
کارگاهی که علاوه بر تامین نیاز جبهه‌ها، محفل دعا و نیایش دانشجویان هم بود، دانشجویانی که صبح‌ها به درس و امتحان مشغول می‌شدند و شب‌ها با نیایش دعا، مهمات مورد نیاز رزمنده‌ها را تولید می‌کردند. دلاورانی که وجود زلالشان عشق و شوق را برای دفاع و پشتیبانی از وطن درهم آمیخته بود.
نزدیک ️یک ماه عشق، شور و جهاد فی سبیل الله، کارگاه فنی دانشگاه تبریز را خار چشم دشمنان کرد؛ دشمنی که غیرت جوانان دانشمند و ولایتمدار را برنتابید و درست یک ماه پس از راه‌اندازی و فعالیت شبانه روزی دانشجویان در کارگاه فنی، در شبانگاه ۲۷ دی ماه سال ۶۵ کارگاه فنی دانشگاه تبریز را هدف بمباران قرار داد. حادثه‌ای جانسوز و فراموش ناشدنی که منجر به شهادت ۲۲ نفر از دانشجویان و کارکنان فعال در کارگاه و جانبازی ۷ نفر شد.
آن روز کارگاه از فعالیت بازایستاد، دیوارهایش فروریخت، قطره قطره خون دانشجویان با دیوارهای مخروبه کارگاه فنی آمیخته شد و ریشه‌های غیرت و ایثار را در دانشگاه تبریز تنومندتر کرد، آنقدر تنومند که امروز بعد از گذشت سال‌ها، از غیرت، ولایتمداری و وطن پرستی دانشجویان شهید سخن بگوییم.
دانشجویانی که دل به دنیا نداده و وجود خود را با نیایش‌های شبانه در کارگاه پیوند زدند تا ایران بماند و ما بمانیم و امروز از اقتدار و وطن سخن بگوییم. وطنی که ریشه در خون پاک هزاران شهید دارد... شهدایی که به تعبیر رهبر معظم انقلاب، قهرمانان واقعی کشوراند... قهرمانانی بی‌بدیل و گمنام.
پایان پیام/
