سحابی رتیل که به نام 30 Doradus نیز شناخته می‌شود، زادگاه ستارگان غول‌پیکر در کهکشان مجاور یعنی ابر ماژلانی بزرگ است.
رتیل بیش از هزار سال نوری قطر دارد و در فاصله حدود 180 هزار سال نوری از ما، بزرگ‌ترین و پرتنش‌ترین منطقه تشکیل ستاره در گروه محلی کهکشان‌ها محسوب می‌شود.
تصویر توسط مجموعه‌ای از داده‌های تلسکوپ‌های بزرگ فضایی و زمینی تهیه شد. سامانه کیهانی در سراسر این منظره باشکوه درحال گسترش است.
رتیل (NGC 2070) دارای تشعشعات شدید و بادهای ستاره‌ای است و شوک‌های ابرنواختری آن از خوشه‌ی جوان مرکزی ستارگان پرجرم که با نام R136 فهرست‌بندی شده است، نشأت می‌گیرد. درخشش و انرژی سحابی نیز از همین خوشه ستاره‌ای تأمین می‌شود و رشته‌هایی شبیه به تار عنکبوت را شکل می‌دهند.
در اطراف رتیل، نواحی ستاره‌زایی دیگری با خوشه‌های ستاره‌ای جوان، رشته‌ها و ابرهای حباب‌شکل پرانرژی وجود دارد. درواقع، این قاب شامل محل نزدیک‌ترین ابرنواختر معاصر، SN 1987A، در پایین سمت راست است.
اگر سحابی رتیل نزدیک‌تر بود، مثلاً در فاصله 1500 سال نوری، مانند ستاره خود کهکشان راه شیری که سحابی شکارچی را تشکیل می‌دهد، نیمی از آسمان را اشغال می‌کرد.
