27 ژوئیه 2001، تلسکوپ فضایی «هابل» پرتره‌ای سراسرنما از منظره عظیمی از گاز و غبار ساخت که در آن هزاران ستاره درحال تولد بودند. این منطقه حاصل‌خیز ستاره‌زایی که سحابی «دورادوس 30» یا «رتیل» نامیده می‌شود، در مرکز خود دیدنی‌ترین خوشه ستارگان پرجرم را دارد.
دورادوس 30 دارای 200 سال نوری عرض و 150 سال نوری ارتفاع است. سحابی در فاصله 170000 سال نوری از زمین در ابر ماژلانی بزرگ، کهکشان کوچک و ماهواره‌ای راه شیری ما قرار دارد.
این تصویر موزاییکی نشان می‌دهد که پرتوهای فرابنفش و مواد پرسرعت منتشر شده توسط ستارگان در خوشه، درحال بافتن ملیله‌ای از خلقت و نابودی هستند که باعث فروپاشی ابرهای گاز و غبار درحال ظهور می‌شوند. ساختارهای ستون مانند که محل رشد ستارگان نوپا هستند، در لکه آبی در مرکز سمت چپ، که R136 نام دارد، درحال تشکیل هستند.
رصدهای قبلی تلسکوپ هابل نشان داد که R136 شامل چندین ستاره از پرجرم ترین ستاره‌های شناخته شده است که هر کدام حدود 100 برابر جرم خورشید و حدود 10 برابر گرم‌تر از آن هستند. این غول‌های ستاره‌ای همگی در حدود 2 میلیون سال پیش و هم‌زمان شکل گرفتند.
ستاره‌های R136 درحال تولید «بادهای ستاره‌ای» شدیدی هستند که گاز و گرد و غبار را در اطراف پراکنده می‌کنند. بادها، گاز را از خوشه دور می‌کنند و نواحی داخلی ابرهای گاز و غبار اطراف را فشرده می‌کنند (ماده صورتی).
تصویر موزاییکی شامل پنج تصویر متداخل است که بین ژانویه 1994 و سپتامبر 2000 توسط دوربین میدان وسیع هابل و دوربین سیاره‌ای 2 گرفته شده است. چندین فیلتر رنگی برای افزایش جزئیات مهم در ستارگان و سحابی استفاده شد. مشاهدات تلسکوپ 2.2 متری MPG/ESO رصدخانه جنوبی اروپا که محل درخشش را ردیابی می‌کند نیز به موزاییک افزوده شده است.
نقاط آبی مربوط به ستاره‌های داغ هستند. رنگ مایل به سبز نشان‌دهنده گاز داغی است که توسط خوشه مرکزی ستاره‌ها انرژی می‌گیرد. رنگ صورتی در لبه‌های درخشان ابرهای گاز و غبار در روبه‌رو، خوشه را نشان می‌دهد که توسط باد و تشعشع بمباران می‌شود. رنگ‌های قهوه‌ای مایل به قرمز نیز نشان‌دهنده سطوح سردتر ابرها است که تابش مستقیمی از خوشه مرکزی دریافت نمی‌کنند.
