محققان جزئیات جدیدی را درباره یک مومیایی مصری که بسیار شبیه به نقاشی جیغ از «ادوارد مونک» است و احتمالاً بیش از 3000 سال قدمت دارد، کشف کردند. پیش‌ازاین باستان‌شناسان گمان می‌کردند به دلیل فرایند نامناسب مومیایی‌کردن، چهره این زن چنین مانده است، اما اکنون محققان فرضیه دیگری را مطرح می‌کنند. محققان می‌گویند که این زن درحالی‌که در رنج بوده، مرده است.

براساس گزارش گاردین، این مومیایی که به «زن درحال جیغ‌زدن» مشهور است، در سال 1935 در یک تابوت چوبی در مقبره سمنوت (Semnut)، معمار مشهور در زمان سلطنت حتشپسوت کشف شد. به گفته محققان دانشگاه قاهره، او با موادی گران‌قیمت و وارداتی مومیایی شده است. باتوجه به مرغوب‌بودن این مواد و نحوه مومیایی‌شدن، علت جیغ این زن به فرایند اشتباه مومیایی‌کردن مربوط نیست.

کشف معمای مومیایی جیغ‌زن

محققان که نتایج پژوهش آن‌ها در مجله Frontiers منتشرشده، می‌خواستند درباره این زن و نحوه مرگ او بدانند، بنابراین آن‌ها به بررسی دقیق بقایای جسد او پرداختند. آن‌ها با استفاده از سی‌تی اسکن، جسد او را با دقت تصویربرداری کردند تا آن را با جزئیات مطالعه کنند و کالبدشکافی مجازی انجام دهند.

با انجام آزمایش‌های مختلف، محققان تخمین زدند که قد این زن در زمان زنده‌بودن حدود 1.55 متر بوده است. آن‌ها دریافتند که او در حدود 48 سالگی مرده و از آرتریت خفیفی در ستون فقرات رنج می‌برده است. اگرچه علت مرگ دقیقاً مشخص نیست، اما جسد وی حاوی یک نکته عجیب بود: مغز، دیافراگم، قلب، ریه‌ها، کبد، طحال، کلیه‌ها و روده او هنوز در بدن قرار داشتند. این امر اگرچه ناشناخته نیست، اما نادر است، چراکه در بیشتر دوره‌ها، ازجمله دورانی که این زن می‌زیسته و مرده است، برداشتن بیشتر اعضای بدن در طول مومیایی‌کردن رایج بود.

محققان با بررسی مواد مومیایی و نحوه تدفین او، متوجه شدند که علت جیغ‌زدن نمی‌تواند به فرایند مومیایی‌کردن ربط داشته باشد و امر دیگری در کار بوده است. در مواردی، ماهیچه‌های یک فرد درحال مرگ ممکن است قفل و دچار مرگاخُشکی یا ریگورمورتیس (Rigor mortis) شود. برخی از این اسپاسم‌های جسد (Cadaveric spasm) نیز به‌راحتی قابل برگشت نیست. به گفته محققان چنین اسپاسمی، نشان‌دهنده این است که فرد در حالتی غیرعادی و از ناراحتی شدید مرده است.

این احتمال وجود دارد که او را در عرض 18 تا 36 ساعت پس از مرگ، مومیایی کرده باشد، یعنی قبل از اینکه بدنش شل یا تجزیه شود، بنابراین موقعیت دهان بازش در هنگام مرگ تا به‌ امروز حفظ شده است.