شمال نیوز : دکتر هادی ابراهیمی کیاپی ، استاد دانشگاه در وصف معلم بسیجی و جانباز، مردی در تراز اخلاق و اخلاص؛ زنده یاد حاج یحیی ابراهیمی ، در یادداشتی یاد این سفر کرده آسمانی را گرامی داشت .

متن یاداشت دکتر ابراهیمی بدین شرح است : 

درون سینه ام هرگز مبادا 

ز یاد نام نیکوی تو خالی

اگر عباراتم نشیب و فراز دارند معذورم بدارید که به قول شاعر " کی شعر ترانگیزد خاطر که حزین باشد"

اکنون خود این بنده روسیاه، در سوز و آهی است که توان سجع، قافیه و ساختن و حال پرداختن ندارد، این چند جمله که از خامه نارسای این ناقابل به تحریر می افتد قطعا در وصف حاج یحیی عزیز ما عاجز و ناتوان است یحیایی که ما می‌شناختیم نه از باب قرابت نسبی با نویسنده این متن بلکه به گواه دوستان و یاران شخصیتی مهربان، آرام، صبور و گمنام، اهل ایمان و ایقان بود و به مثابه پدرش حاج اصغر ابراهیمی و مادر مکرمه اش محب حسین بود و آل حسین (ع) و او را باید مصداق این دو بیتی دانست.

خوشا آنان که الله یارشان بی

به حمد و قل هو الله کارشان بی

خوشا آنان که دائم در نمازند

بهشت جاودان بازارشان بی

حاج یحیی ابراهیمی، بسیار فراتر از نسبت و قرابت خانوادگی، تنها و تنها به اعتبار اخلاق و ادب و اعتقاد و ارادت خالصانه به ساحت اهل بیت(ع) برای حقیر و قاطبه مؤمنانی که از نزدیک توفیق معاشرت با این انسان خاکی، فرهنگی فرهیخته و شخصیت خودساخته داشته اند، قابل احترام و ستایش است.

شاید آغاز درخشش نهضت خمینی کبیر و پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی، نخستین جرقه های ایمانی و انقلابی را در ذهن آن جوان روستایی از خانواده ای محروم اما اصیل زده بود که حاج یحیی، پیمانش را با امام و شهدا و هشت سال دفاع مقدس استوار کرد و تا آخرین ثانيه های زندگی اش نه تنها بر آن آرمان ها بلکه بر تبعیت و پیروی محض از ولایت نیز اصرار داشت.

در فروتنی تنها بود و در بزرگی تنها، چه در کسوت یک رزمنده بسیجی و چه به عنوان یک معلم، همیشه می گفت " افتادگی آموز اگر طالب فیضی، به قول مازندرانی ها "تا کوچکی نکِنی گَت نَوونی"

یحیی و دفاع از انقلاب اسلامی، یحیی و جبهه های حق از باطل، یحیی و سیره و سلوک شهدا، یحیی و اخلاص بسیجیان، یحیی و روحانیت، یحیی و شهید موسی، یحیی و خیرخواهی و نوعدوستی، یحیی و مردم، یحیی و بستگان سببی و نسبی، یحیی و ۲۰ سال بیماری های جانسوزش، هر کدام‌ ورقی است از دفتر زندگی پربار این معلم بسیجی که در گفتنش در این مقال اندک نمی گنجد.

همه می روند و نمی‌دانند با خود چه می برند، خوش بحال آنکه دفتر هستی اش را بگشود و خوش بحال حاج یحیی عزیز ما که باید به او گفت برو و بر خود ببال که " گدای رهنشین آن شاهی که جانی داشتی و سوزی"، شبی داشتی و روزی" درد داشتی و دوا می خواستی و میگفتی: " در بازار سوختگان جز دل شکسته هیچ کالایی ارج و ارزش ندارد" آری:

در کوی ما شکسته دلی می خرند و بس

بازار خودفروشی از آن سوی دیگر است

درود بر روان پاکت! که پیمانت را با خدا و پیامبر و اهل بیت (ع) آنگونه استوار کردی که وقتی در آخرین ثانيه های زندگی ات در بستر بیماری در بيمارستان فاطمه زهرا بر بالینت حاضر شدم اگرچه جانی نداشتی اما از نای دل فریاد می آوردی" خدایا آمدم، گر کام تو برنیامد آنگاه گله کن" هر چند که کتاب هرکس صندوق اسرار اوست اما فراموش نکنیم دل تا شکسته نشود بیت المعمور نمی گردد و این شکسته دلی از صد هزار بیشتر ارزد، زیرا که اجر و مزدش با خدای تعالی است.

جامی غم دوست را به عالم ندهی

با هر که نه دوست، شرح این غم ندهی

این انسان وارسته، معلم اخلاق و بسیجی ولایتمدار اگرچه بیست سال درگیر بیماری های مزمن و نفس گیر بود و رمقی برای حضور خادمانه در مجالس منتسب به آل الله نداشت اما حتی در کسالت مستمر، نیمه جانِ خسته خویش را به مجالسِ صالحین می کشاند تا نسبت معنوی اش با این خاندان عصمت و طهارت قطع نگردد و از ادب ایشان همین بس که علیرغم این همه ناتوانی ها، اگر حضور نمی یافت باز هم از طریق تماس تلفنی از صاحبان عزا و دیگر متولیان مجالسی که دعوت می شد عذر تقصیر می خواست تا دلی را نشکند.

کربلایی یحیی که اصل و نسب خانوادگی اش به سادات هاشمی می رسید پرورش یافته پدر مرحومش حاج اصغر ابراهیمی بود که بیش از ۶۰ سال "یا علی گوی" منابر روحانیت محله حجج اسلام شیخ محمد حسن اسدی، شیخ رحمت فلاح، شیخ قنبر محمدی و بخصوص شیخ حسین زارعی که رضوان الهی بر همه آنها باد و سقای حسینیه و مجالس مذهبی بود، پدری که همواره به خدمتگزاری در محافل و مجالس امام حسین (ع) افتخار می کرد و یک لحظه مایل به جدایی از این جامه عشاق نبود.

حاج یحیی همیشه با خلق خدا مهربان بود، حس عمیقی نسبت به جایگاه علمی، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و قضایی اهالی کیاپی داشت، از حاج محمد زارعی گرفته تا دکتر محمد حسن اسدی، از دکتر سعدالله بابایی و دکتر مهدی زارعی گرفته تا آقا کمال زارعی و دکتر احمد اسدی، از شیخ منان زارعی گرفته تا شیخ محمود هاشمی، از حاج محسن زارعی گرفته تا دکتر مجتبی زارعی نماینده شریف مردم تهران در مجلس شورای اسلامی، از شیخ جابر قلیان گرفته تا شیخ رضا و شیخ ابوذر و عزیزان دیگر و تو گویی ارادت خاصی هم به سلوک شیخ حمید محمدی و آزاده عزیز عبدالباقی زارعی، دوست دیرینه اش داشت.

در تمام امور میانه رو بود، بر کتمان عیب ها و اشکالات مردم اهتمام داشت، جامع الاطراف بود، از سخنان ناهنجار اگرچه به مزاح هم بود چه در کلاس درس و  چه در اجتماع برحذر بود، شاگردان و دوستانش همیشه بر این ویژگی و صفت اخلاقی نیکویش گواهی می دادند، از حاج پرويز مرادی گرفته تا آقا سید محسن پرواسی، از سرهنگ پاسدار افتخاری گرفته تا سرهنگ بریمانی و برادر عزیز اکبر رسولی نسب، حاج علی رضایی، مرحوم علی محمد رمضانزاده و آقا حجت علیزاده.

شاید یکی از بارزترین ویژگی های اخلاقی او همیشه چه در مکالمات تلفنی و دیدارهای حضوری به امثال بنده این بود که می گفت: " چو ایستاده ای دست افتاده گیر و کار خلق را به فردا وامگذار" و از همه مهمتر از ادبش در عجب و حیرتم که حتی در بستر بیماری های سخت و صعب، بلااستثناء هفته ای یکبار حال ما را می پرسید تا خیالش از بابت سلامتی ما راحت شود، مهربانی که در خیرات و یاری فقرا و نیازمندان ید طولایی داشت و ملجاء بسیاری از همزادگاهی ها و آشنایانی بود که به ایشان پناه می آوردند.

حاج یحیی با همه خاطرات ماندگارش اکنون از میان ما رفت و ما را در بهت و ناباوری فراقش تنها گذاشت و مصداق آیه" يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِي إِلى رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً فَادْخُلِي فِي عِبادِي وَ ادْخُلِي جَنَّتِي" شد.

این ناچیز در این وانفسای روزگار که چرخ آن بر آموزهای مدرنیته و اومانیسم غربی می چرخد و نشانه انصاف و جوانمردی و اخلاق را در آن کمرنگ می بینم بر همسر فداکار و صبور، فرزندان جوانمرد و رشد یافته در مکتب تربیتی اسلام، وابستگان سببی و نسبی و برای آن عزیز از دست رفته که در ایام شهادت حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها و گویی در سالگرد مادر عزیزش به رحمت ایزدی پیوست و دنیا را به اهل آن واگذار کرد درود می‌فرستم و حشر او را با سالار شهیدان حسین بن علی علیه السلام و یاران وفادارش که خود و خانواده اش سالها مفتخر به نوکری اهل بیت (ص) بودند از درگاه خداوند متعال مسألت می طلبم.

در پایان این مجال دست توسل به دامان حجت حق حضرت ولی عصر امام زمان دراز می کنیم و از خداوند متعال می خواهیم که دلهای همه ما را به انوار معرفتش منور و به محبت و وصال حسین و اصحابش علیه السلام که راهنمای سعادت بشری هستند توفیق عنایت فرماید.

فراموش نکنیم گردنه های سهمگین و هولناکی در پیش داریم هر چند گفتار بسیار است ولی دو صد گفته چون نیم کردار نیست، تا چه قبول‌ افتد و چه در نظر آید.