به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از نیواطلس، بررسی‌هایی که در این زمینه صورت گرفته نشان می‌دهد کاهش میزان جاذبه در فضا باعث می‌شود توانایی‌های شناختی افراد کمتر شود و حتی ایجاد جاذبه مصنوعی نیز به حل این مشکل کمک چندانی نمی‌کند.
تحقیقاتی که در این زمینه در دانشگاه پنسیلوانیا انجام شده، حاکیست کاهش جاذبه‌ای که بدن انسان به آن عادت کرده، فشار زیادی به مغز وارد می‌کند و توان ادراکی و شناختی آن را کمتر می‌کند. هر چقدر مدت زمان حضور انسان‌ها در فضا بیشتر شود، تغییراتی که در مغز آنها ایجاد می‌شود عمیق‌تر و گسترده‌تر خواهد بود.
تحقیقی که در این زمینه بر روی فضانوردان مستقر در ایستگاه فضایی بین‌المللی به مدت چند ماه صورت گرفته، نشان دهنده تغییراتی در بخش‌های خاکستری و سفید مغز آنها بوده است. این تغییرات موجب می‌شود فضانوردان به تدریج محیط اطراف را تار و ناواضح ببینند و همین طور امکان راه رفتنشان را از دست بدهند.
با گذشت زمان این تأثیرات عمیق‌تر شده و شبکه عصبی مغز فضانوردان تغییر کرده و توانایی شناخت آنها و در نهایت رفتارشان تحت تأثیر قرار می‌گیرد.
در نبود نیروی جاذبه، بدن تمایل به حرکت به سوی بالا دارد و همین امر به تورم صورت، حواس‌پرتی و کاهش سرعت واکنش و پاسخگویی نیز منجر می‌شود. بدیهی است تا زمانی که راه حلی برای این مشکل یافت نشود، نمی‌توان برای زندگی طولانی مدت در فضا برنامه‌ریزی کرد.
